عصرایران؛ رضا غبیشاوی - حوادث زاهدان به دنبال بروز انتشار خبرهای غیررسمی از یک اتفاق اتفاق افتاد. موضوع خبرهای غیررسمی "تجاوز یک مقام مسوول در استان سیستان و بلوچستان به یک دختر کم سن محلی" بود.

آنچه که در سیستان و بلوچستان رخ داد این بود که این خبر به شدت گسترش یافت بدون اینکه مقامات مسوول یا رسانه ها درباره آن به اظهار نظر بپردازند. این خبر دست به دست شد و گسترش یافت و به مرحله واکنش بخش هایی از مردم رسید در حالی که مسوولان درباره آن سکوت کرده بودند. اتفاقی که باعث تنش و ناآرامی و تجمع شد و این تجمع هم به خشونت کشیده شد. اتفاقاتی که روز جمعه تاریک و خونین را در زاهدان ثبت کرد.

چرا مسوولان استان در زمان مناسب در برابر این خبر واکنش مناسب نداشتند؟ آیا نادیده گرفتن یک خبر و اتفاق مهم و حساسیت برانگیز رفتار صحیح و حرفه ای است؟ قطعا خیر چرا که در این موقعیت، بی توجهی و نادیده گرفتن آن، به معنی تضعیف خبر نیست بلکه به تقویت و باور آن کمک کرد. سکوت مسوولان در برابر خبر قدرتمند و حساسیت برانگیز نه تنها آن را تضعیف نمی کند بلکه ممکن است به عنوان بی توجهی به حساسیت و دغدغه و سوال افکار عمومی نیز تعبیر شود. به همین دلیل در این گونه موارد، افکار عمومی دست به اقداماتی می زنند تا مسوولان را به واکنش وادارند.

در نتیجه در ماجرای زاهدان مسوولان قبل از رسیدن به مرحله تنش و درگیری، باید به آن می پرداختند و درباره آن، به صورت علنی و جدی، دستور به پیگیری و بررسی می دادند. یا وقوع آن را تایید می کردند یا تکذیب و با این اقدام تکلیف افکار عمومی را روشن می کردند.

سوال دیگر اینجاست که چرا رسانه های استان به این موضوع نپرداختند تا درستی یا نادرستی ماجرا را بیابند و اعلام کنند. پاسخ به این سوال البته روشن است. اگر رسانه ها و خبرنگاران به موضوع خبر تجاوز می پرداختند و درستی یا نادرستی آن را بررسی و نتیجه را اعلام می کردند شاید کار به اینجا نمی رسید.

رسانه ها می توانستند بعد از بررسی اعلام کنند این خبر صحیح است و واقعیت دارد و در نتیجه مسوولان مربوطه هم با متهم یا متهمان برخورد و پیگیری می کردند. اگر هم خبر نادرست بود رسانه ها به عنوان شخصیت مستقل ماجرا نادرست بودن را اعلام می کردند و در هر دو شکل، واقعیت به مردم منتقل و به آرامش افکار عمومی و اعتماد مردم به مسوولان و رسانه ها کمک می شد.