وقتی ارتش آمریکا به سربازان خود توانایی پرواز انفرادی داد! (+فیلم و عکس)

عصر ایران؛ مجله تصویری سلاح - صنعت هوانوردی در دهه 1950 به سرعت در حال پیشرفت بود و ارتش آمریکا برای مدت کوتاهی به سربازان خود توانایی پرواز انفرادی را داد.

پیش از معرفی پهپادها، هلیکوپترهای تک نفره توسط ارتش آمریکا مورد آزمایش قرار گرفتند که می توانست حتی به کوچک ترین واحدها توانایی یافتن ستون های تانک در خشکی یا زیردریایی های دشمن در دریا را بدهد. اما این پروژه های آزمایشی هرگز به معرفی یک محصول تولید انبوه منتهی نشدند.

نمایی بدون مانع از بالا

در دهه 1950، ارتش آمریکا در میانه یک انقلاب فناورانه واقعی قرار داشت. پیشرانه های جت به سرعت جایگزین پیشرانه های پیستونی در جنگنده ها و بمب افکن ها شدند. استفاده از هلیکوپترها که برای نخستین بار در جنگ کره به کار گرفته شدند، در بخش های مختلف ارتش در حال گسترش بود. نخستین زیردریایی هسته ای آمریکا به نام یو اس اس ناتیلوس در سال 1954 روانه دریا شد. دکترین رئیس جمهور دوایت آیزنهاور نیز تضمین می کرد که هر درگیری جدی به سرعت به نبردی هسته ای تبدیل شود و از این رو، نیروهای مختلف ارتش آمریکا مجبور بودند تا خود را برای مبارزه در میدان جنگ هسته ای آماده کنند.

یک پلتفرم پرنده به نیروی دریایی آمریکا این امکان را می داد که زیردریایی ها را شناسایی کند، در شرایطی که تفنگداران دریایی برای فرار خلبان و عملیات تاکتیکی واحدهای کوچک به این پلتفرم های پرنده علاقمند بود.

در خشکی، ارتش آمریکا واحدهای خود را به ساختاری به اصطلاح پنتومیک تغییر می داد و هواگردهای تک نفره می توانست به واحدهای مجهز به سلاح هسته ای برای حفظ موضع 360 درجه خود در برابر نیروهای دشمن کمک کند. همچنین، امکان منزوی شدن واحدهای زمینی و قطع ارتباط آنها با مقر فرماندهی و واحدهای شناسایی هوایی وجود داشت.

راه حل این بود که هوانوردی به سمت سطوح فرماندهی کوچک تر سوق داده شود. یک سروان ارتش مجهز به هلیکوپتری تک نفره دیگر نیازی به تکیه بر واحد هوانوردی لشکر خود که می توانست توسط سلاح هسته ای دشمن نابود شده باشد، نداشت.

این هلیکوپترها باید کوچک و به راحتی قابل حمل می بودند. فقدان مغز کامپیوتری و قدرت پردازش در آن دوران به این معنا بود که برخلاف پهپادهای امروزی، این مینی هلیکوپترها باید توسط یک انسان واقعی پرواز می کردند.

ارتش آمریکا و طرح های مختلف برای مینی هلیکوپترها

نیروهای مسلح آمریکا حداقل چهار طرح مختلف هواگرد تک نفره را آزمایش کردند. یکی از آنها 1031 فلایینگ پلتفرم (1031 Flying Platform) بود که برای نخستین بار در سال 1955 پرواز کرد. این هواگرد به دو پیشرانه نلسون اچ-59 مجهز بود که یک جفت پروانه متقاطع دوار را داخل یک حلقه محصور به حرکت در می آوردند.

این هواگرد توانایی حمل یک سرنشین را داشت و با بیشینه سرعت 16 کیلومتر بر ساعت پرواز می کرد. همانند یک اسکیت برد، هدایت 1031 فلایینگ پلتفرم توسط حرکات بدن خلبان انجام می شد. ارتش سرعت مدل آزمایشی را بسیار کم ارزیابی کرد و درخواست یک مدل بهبودیافته با یک پیشرانه سوم را ارائه شد. وزن اضافه این مدل تاثیر منفی بر توانایی کنترل خلبان داشت. این پروژه در سال 1963 لغو شد.

دومین وسیله نقلیه ویلیامز اکس-جت (Williams X-Jet) شبیه به یک سبد رخت چرک با تیرهای فرود بود و از یک پیشرانه توربوفن ویلیامز نیرو می گرفت. اکس-جت سریع تر بود و می توانست با سرعت 96 کیلومتر بر ساعت پرواز کرده و تا 10 هزار پا اوج بگیرد. با این وجود، مصرف سوخت سریع به معنای محدود شدن مدت پرواز به 30 تا 45 دقیقه یا حدود 24 تا 32 کیلومتر بود.

شرکت ویلیامز بعدا به ساخت پیشرانه های توربوفن برای موشک های کروز، از جمله موشک کروز تاماهاک پرداخت.

د لاکنر اچ زد-1 اروسایکل (The de Lackner HZ-1 Aerocycle) که به نام دی اچ-5 نیز شناخته می شود، بهترین و با اختلاف خطرناک ترین پلتفرم هواگرد تک نفره بود. دی اچ-5 نخستین پرواز خود را در سال 1955 انجام داد و برخی ویژگی های مشابه با هواگرد 1031 مانند پروانه های متقاطع دوار و استفاده از حرکات بدن خلبان برای هدایت هواگرد را ارائه می کرد.

دی اچ-5 از یک موتور قایق ام کی-55 نیرو می گرفت. بیشینه سرعت آن 119 کیلومتر بر ساعت و برد پرواز 22 کیلومتری را ارائه می کرد. نقطه ضعف اصلی این هواگرد عدم وجود مانع ایمنی بین خلبان و روتورهایی بود که هزاران چرخش در دقیقه انجام می دادند. به دلایل ایمنی، جای شگفتی نیست که ارتش آمریکا هرگز این هواگرد را به تولید انبوه نرساند.

هیلر وای آر او ئی-1 روتورسایکل (Hiller YROE-1 Rotorcycle) متعارف ترین پلتفرم پرنده تک نفره بود. این هواگرد توسط تفنگداران دریایی آمریکا توسعه یافت و طراحی شبیه به هلیکوپتری عادی با یک کابین (در واقع فقط یک صندلی)، روتورهای اصلی بالای سر و یک روتور دم برای تثبیت داشت. هیلر وای آر او ئی-1 روتورسایکل می توانست با بیشینه سرعت 84 کیلومتر بر ساعت پرواز کند و برد آن 64 کیلومتر بود.

در نهایت، هیچ یک از بخش های ارتش آمریکا یک پلتفرم پرنده تک نفره را به خدمت نگرفت.

بیشتر بخوانید:

وایپر و ونوم؛ دو پرنده نظامی مهم در ارتش آمریکا(+فیلم و عکس)

بالگرد جدید و عجیب ارتش آمریکا؛ پیمایش 1300 کیلومتر و ثبت یک رکورد چشمگیر در تاریخ هلی کوپتری (+فیلم و عکس)

تماشاخانه

بحران آب در شمال شرقی سوریه: اتهامات سنگین علیه ترکیه / بی‌برقی و بی‌آبی برای یک میلیون سوری (فیلم)

تراژدی در یک دریاچه، از فریاد کمک تا حبس ابد / مادری که دو بچه‌اش را کشت حالا چه می‌خواهد؟ (فیلم)

فیلم های دیگر