کشف مهم محققان؛ درمانی که سلول‌ های سرطانی را با کمترین عوارض جانبی از بین می‌برد

معمولاً در روش‌های مرسوم پرتودرمانی یا شیمی‌درمانی، سلول‌ های سالم نیز گاه از بین می‌روند. به نظر می‌آید که این روش جدید تنها قسمت خاصی از کروموزوم سلول‌های سرطانی را هدف قرار می‌دهد.

تیمی از محققان استرالیایی روش جدیدی برای ایجاد اختلال در رشد سلول‌های سرطانی کشف کرده‌اند. این روش روی سلول‌های عادی تأثیری نمی‌گذارد و می‌تواند عوارض جانبی درمان‌های سرطان را به حداقل برساند.

به گزارش دیجیاتو؛ معمولاً در روش‌های مرسوم پرتودرمانی یا شیمی‌درمانی، سلول‌های سالم نیز گاه از بین می‌روند. به نظر می‌آید که این روش جدید تنها قسمت خاصی از کروموزوم سلول‌های سرطانی را هدف قرار می‌دهد.

براساس مقاله منتشرشده در Cell Chemical Biology، محققان توانسته‌اند روش جدیدی ابداع کنند که برخلاف روش‌های مرسوم پرتودرمانی و شیمی‌درمانی، کمترین آسیب‌ را به سلول‌های سالم بدن می‌زند. در این روش با هدف قراردادن پروتئین‌های محافظ کروموزوم سلول‌های سرطانی، می‌توان این سلول‌ها را از بین برد و از تکثیر سریع آن‌ها جلوگیری کرد.

DNA ما توسط تلومرهایی محافظت می‌شود که در انتهای کروموزوم‌ها قرار دارند؛ ساختار این تلومرها حلقه‌ای است و خود توسط مجموعه‌ای از پروتئین‌ها محافظت می‌شوند. یکی از مهم‌ترین پروتئین‌های محافظ TRF2 است. هنگامی که ساختار محافظ تلومر مختل می‌شود، اثرات مخربی روی سلول‌ها ایجاد می‌شود و آن‌ها می‌میرند.

ظرفیت تکثیر نامحدود سلول‌های سرطانی کاملاً به وضعیت تلومر بستگی دارد. با تأثیر بر تلومرهای سلول‌های سرطانی، می‌توان تنها سلول‌های سرطانی را بدون آسیب‌رساندن به سلول‌های سالم بدن از بین برد. برخلاف پرتودرمانی و اکثر شیمی‌درمانی‌ها، پیش‌بینی می‌شود که عوارض جانبی داروهای سرطان متمرکز بر تلومر بسیار کمتر باشد و سلامت بیمار و نتایج بلندمدت را بهبود بخشد.

ترکیبی که محققان توانسته‌اند ایجاد کنند به یک ناحیه کلیدی TRF2 متصل می‌شود. این ترکیب که APOD53 نام دارد، رشد سلول‌های سرطانی را مختل می‌کند و بر سلول‌های غیرسرطانی تأثیری نمی‌گذارد.

همچنین محققان نشان داده‌اند که می‌توان ترکیب جدید خود را با سایر مواد شیمیایی که بر دیگر بخش‌های ساختار محافظ تلومرها تأثیر می‌گذارند، ترکیب کرد تا اثربخشی آن افزایش یابد. به‌علاوه، این ترکیب جدید که یک پپتید است، می‌تواند به راحتی وارد سلول‌ها شود و بنابراین گزینه خوبی برای تولید داروهای ضدسرطان در آینده است.