عصرایران - چارلی چاپلین، بازیگر متفکر سینما جمله ای دارد بدین مضمون که در دنیا، برای همه جا هست؛ به جای آنکه جای دیگران را بگیری، به دنبال جای خودت باش.

این جمله نغز ، می تواند اشارتی باشد به حکایت سیاست پیشگان وطنی ما که برغم برخورداری از قدرت و انواع تمتعات برخاسته از آن، چشم شان به دنبال جایگاه و قدرت دیگران است و جز به تمامیت قدرت و انحصار مطلق رضایت نمی دهند.

البته اینان، نام دعوای خود را دفاع از ارزش ها و انقلاب و نظایر این می گذارند اما چه کسی می تواند باور کند که سیاستمداری برای حفظ ارزش های اسلام و انقلاب، پا بر روی همین ارزش ها بگذارد و به نام شیفتگی خدمت، رفتار تشنگان قدرت را از خود بروز دهد؛ مردم امروز ایران ، به حدی از آگاهی و بلوغ سیاسی رسیده اند که بدانند در بخش اعظم این دعواها، ارزش ها و آرمان ها، نه هدف، که وسایلی برای نیل به هدف و منکوب سازی رقبای سیاسی است.

دعوای حاضر در اکثر قریب به اتفاق طبقه سیاستمداران ایرانی نزاعی برخاسته از شهوت قدرت است و این واقعیت تلخ که آنان، به سهم و قدر خود قانع نیستند. در واقع وقتی یک صاحب منصب، به آنچه در ید قدرت اوست قناعت نمی کند و دوست دارد حوزه قدرت دیگران را نیز تحت سلطه خود درآورد، نزاع آغاز می شود چه آنکه طرف مقابل نیز مانند انسان های علیل نمی نشیند که بیایند و دارایی های قدرت مدارانه اش را از او بگیرند و به حاشیه برانندش.

در چنین هنگامه ای، طرفین برای زورافزایی خود، اقداماتی را در دستور کار قرار می دهند. از آن جمله دست به تخریب رقیب می زنند و در این راه از افشاگری تا توهین و دروغ پردازی را برای خود مجاز می دانند، در بین مردم به یارگیری می پردازند، ارزش های مورد وفاق جامعه را به عنوان ابزار و سپری برای خویش به کار می گیرندو ...و بدین سان، جنگ قدرت برای تسلط بر حوزه نفوذ سیاستمداران رقیب را به میان مردم می کشانند و کل جامعه متأثر از جنگ قدرت می شود.

در چنین فضایی، آنچه مغفول می ماند، دقیقا همان چیزهایی هستند که "عَلَم" شده اند: خدمت به مردم، پیشرفت کشور، ارزش ها و آرمان ها و ... .

سیاست پیشگی در معنای متعارف آن، کسب قدرت برای خدمت به جامعه است ولی هنگامی که کسب یک پله از قدرت، نه وسیله ای برای خدمت به جامعه به قدر همان پله که مقدمه ای برای فتح پله ای دیگر برای ارضای حسن قدرت طلبی می شود، وضعیت جامعه دقیقا همان می شود که در سراسر ایران امروز شاهدش هستیم.

اگر سیاستمداران ما، اندکی تعقل پیشه کنند و در شرایط کنونی، به جای چشمداشت به حوزه قدرت سیاسیون دیگر، در همان قلمرو قدرت خود به وظایف شان عمل کنند، جامعه ای سعادتمند خواهیم داشت که مردمانش، به پاس خدمات کسانی که خدمت بیشتری می کنند، قدرت را از کم کاران گرفته و به آنها ارزانی خواهند داشت بی آنکه نیازی به دعواهای حرمت شکنانه و بی شرمانه باشد ... و عاقلان را البته اشارتی کفایت می کند!

بعد از تحریر:
این همه از بزرگان و حکمای خودمان برای آقایان گفتیم و نوشتیم افاقه نکرد، شاید چارلی چاپلین بتواند کاری بکند!