پزشکیان در بقالی/ فاکتورها واقعی‌تر از نمودارها و گزارش‌ها

در یکی از کشورهای کمونیستی سابق نویسنده ای گفته بود من به یخچال خانه‌ام بیشتر اعتماد دارم تا به تلویزیون‌ام. زیرا هر قدر هم تلویزیون بگوید اوضاع خوب است اما یخچال من خالی باشد یعنی خوب نیست.

عصر ایران؛ سروش بامداد- اگر تصور می‌کنید این یادداشت در ستایش و مدح اقدام مسعود پزشکیان رییس جمهوری منتخب به خاطر حضور در یک بقالی یا سوپرمارکت و خرید اقلام روزانه به همراه نوه‌هاست زود قضاوت کرده‌اید.

روشن است که یک رییس جمهور به خاطر مشغله کاری و مسایل امنیتی اگر هم بخواهد نمی‌تواند خرید روزانه را خود انجام دهد. اگر تا حالا این کار را می‌کرده نماینده بوده ولی از این به بعد با بالا رفتن سطح حفاظت و حجم کارها اگر هم بخواهد نمی‌تواند.

همچنین می‌دانیم اقداماتی از این دست، قابل استمرار نیست کما این‌که در سال 1376 که آقای خاتمی تازه رییس جمهور شده بود یک روز در صف شیر میدان تجریش ایستاد ولی در روزهای بعد که نمی‌توانست هر روز در صف شیر بایستد و البته نیاز هم نبود و خوش‌بختانه در دوران 8 ساله او خصوصا دولت دوم ( ۸۰ تا ۸۴) اوضاع اقتصادی تا اندازه قابل توجهی بهبود یافت. یا مرحوم رییسی که می گفتند زیاد سرکشی می‌کند این اواخر دیگر با هلی کوپتر می‌رفت در حالی که اکثریت قریب به اتفاق مردم تا آخر عمر یک بار هم سوار هلی‌کوپتر نمی‌شوند.

یا شهردار پیشین تهران یک روز در هفته با دوچرخه سر کار می‌رفت اما در این شهر پرتقاطع و خطرناک نتوانست این فرهنگ را جا بیندازد. اهمیت نمادین کار آقای پزشکیان اما در این موضوع نیست چرا که دیگر تقریبا همه می‌دانند او اصرار دارد تصویر و تصوری غیر‌معمول از او نداشته باشیم.

این اقدام از این جهت مهم است که یادآور یک مثل مشهور است که در یکی از کشورهای کمونیستی سابق نویسنده‌ای گفته بود من به یخچال خانه‌ام بیشتر اعتماد دارم تا به تلویزیون‌ام. زیرا هر قدر هم تلویزیون بگوید اوضاع خوب است اما یخچال من خالی باشد یعنی خوب نیست. به خاطر همین برای یک رییس جمهور لازم است خرید کند و صورت حساب خرید و قیمت ها واقعی‌تر است تا انواع گزارش‌ها.

نیازی هم نیست خبرنگار و عکاس اعزام کنند. همین که هر از گاهی از سوپری محله خرید کند حساب دست‌ او می‌آید. البته یکی هم بود که می‌گفت در محلۀ آنها گوجه فرنگی ارزان‌تر است ولی مهم‌ترین اقلام مصرفی مردم خوراکی‌هاست و تورم اقلام خوراکی بیش از موارد دیگر بوده و در مناظره‌ها هم اوراقی که پزشکیان دنبال آنها می‌گشت و پیدا نکرد نمودارهای تورم خوراکی‌ها بود. (یکی از مشاوران اقتصادی آخرین نخست وزیر ایران به نویسنده این سطور گفت او شخص مرا مامور کرده بود محاسبه کنم یک خانوار ۴ نفری با درآمد کارگری روزانه چقدر هزینه دارند و به چه اقلامی. من هم جدای گزارش‌های دیگران روی همین کار می‌کردم و یارانه‌های غیر نقدی در آن زمان -مشهور به سوبسید- و کوپن‌ها بر این اساس بود. چون زندگی و هزینه واقعی همین است).

کوتاه و صریح این که مردم به یخچال بیش از تلویزیون اعتماد می‌کنند. این همه دم و دستگاه دولتی و حکومتی برای این است که مردم راحت‌تر زندگی کنند و این از مقایسهٔ درآمد متوسط با قیمت اقلام اساسی قابل فهم است. رییس جمهور هم به آنچه با چشم‌های خود در سوپری‌ها می‌بیند بیش از گزارش ها و نمودار‌ها می‌تواند اعتماد کند.

اهمیت خرید پزشکیان از بقالی در همین است و فضیلتی بیشتر بر آن مترتب نیست.