از نبات داغ دواء الملک در "قهوه تلخ" تا بستن تنگه هرمز در کیهان

با سلام
ضمن سپاس ازنقد شما
کاملا درست می فرمایید که حقوق بین الملل، در عمل دایر مدار قدرتمندان است و در این جهان، باید قدرتمند شد و قوی ماند تا مصون بمانیم: از قدرت نظامی گرفته تا توانمندی های اقتصادی و ظرفیت های دیپلماتیک و ... .

تنگه هرمز در کم عرض ترین قسمتش که 21 مایل است، بین ایران و عمان تقسیم شده است: 10:5 مایل برای  ایران و همین مقدار برای عمان.
حقوق دریاها می گوید که همه کشورهای دنیا می توانند از این 10.5 مایل ها، حتی بدون دادن اطلاع به دولتین ایران و عمان، "عبور بی ضرر" - حتی با کشتی های جنگی - داشته باشند. عبور بی ضرر هم یعنی عبور بی توقف و سریع. حق عبور بی ضرر از آب های ساحلی، استثنایی شناخته شده بر حق حاکمیت مطلق ملی کشورهاست.

بند ۲ ماده ۱۹ کنوانسیون ۱۹۸۲ در چند بند فعالیت‌هایی را که به عبور بی‌ضرر لطمه وارد می‌کند نام برده است که عبارتند از:
۱- هرگونه تهدید یا استفاده از زور در ضدحاکمیت و استقلال سیاسی
۲- اجرای تمرین با اسلحه از هر نوع
۳- هر نوع عمل در جهت جمع‌آوری اطلاعات ضدامور دفاعی کشور ساحلی
۴- پرواز، فرود یا قرار گرفتن هر نوع وسیله نظامی روی عرشه کشتی.

بنابراین، نه ایران و نه هیچ کشوری نمی تواند به جز موارد مذکور، مانع از کشتیرانی در آبهای ساحلی شود. البته طبیعتاً در شرایط جنگی، اوضاع متفاوت می شود.

درباره آب های عمان نیز که اساساً ایران نمی تواند تصمیم بگیرد و مثلاً با کشتی آنجا را مسدود کند یا اعلام کند هر کشتی را که از آب های عمان می گذرد، با موشک هدف قرار می دهد.

درباره این فرمایش شما که نوشته اید: « دست بر قضا در تنگه هرمز اکثر شناورهای بزرگ فقط می توانند از منطقه تحت حاکمیت ایران عبور کنند و بقیه تنگه عمق کمی برای عبور این شناورها دارد» باید بگوییم که متاسفانه چنین نیست و عمق تنگه هرمز در بخش ایران، کم و در بخش جنوبی زیاد و در نتیجه برای کشتی های سنگین، مناسب تر است. می توانید در این لینک، نقشه عمق تنگه هرمز را ملاحظه بفرمایید:
https://fa.wikipedia.org/wiki/%D8%AA%D9%86%DA%AF%D9%87_%D9%87%D8%B1%D9%85%D8%B2#/media/%D9%BE%D8%B1%D9%88%D9%86%D8%AF%D9%87:Strait_of_hormuz_full.jpg

از تسلیم کشور به دشمن نوشته اید؛ این صرفاً تصورات و پیش داوری های غیرمنصفانه شماست. نه تنها نباید کشور را و حتی یک وجب از خاکش را تسلیم دشمن کنیم که اگر لازم باشد، جان مان را نیز فدای میهن می کنیم. فقط این را بدانید  که گاهی، راهبردهای غلط ولو در قالب شعارهای حماسی هم باشند، می توانند در نهایت به شکستن کمر کشور و استیلای دشمن بینجامند. نمونه تاریخی اش، حماسه سرایی های فتحعلی شاه قاجار و برخی علمای هم عصر اوست که با شعارهای داغ ملی و دینی با روس ها درگیر شدند و بخش های مهمی از کشور در منطقه آذربایجان و قفقاز را برای همیشه از ایران جدا کردند. جنگ و مقاومت، اگر با دوراندیشی همراه نباشد، می تواند به نقض غرض منتهی شود. اما اگر با تدبیر و همراهی مردم باشد، گزینه ای مناسب برای حفظ میهن است و نمونه بارزش، 8 سال دفاع مقدس بود که ملت ایران با دفاع عاقلانه از کشورشان، نگذاشتند حتی یک سانتی متر از کشورشان از دست برود. اکنون نیز باید عقل و تدبیر را مقدم بر جنگ و مذاکره و صلح بداریم و بسنجیم که کدام برای منافع ملت ایران مفید تر است؟ اگر عقل سلیم جنگ را ترجیح داد در کنار هم می جنگیم و اگر مذاکره و صلح را، بدان گردن می نهیم. پس سخن از نبات مذاکره و تسلیم یا جنگ و مقاومت نیست، سخن از دُرّ و مروارید عقلانیت است.

نوشته اید "اروپاییان مورد علاقه شما" ؛ واقعیت این است که به شهادت مطالبی که قبلا هم نوشته ایم، دولت های غربی اصلی، اعم از اروپایی ها و آمریکا را جنایتکارانی می دانیم که برای دهه ها پشت مفاهیمی مانند حقوق بشر و دموکراسی و ... چهره اصلی شان را پنهان کرده اند و اینک در ماجراهای غزه و لبنان، آن نقاب فرو افتاده و می بینیم که آشکارا از جنایتکاران دفاع می کنند و به این هم بسنده نمی کنند و لوازم کشتار انسان های بی گناه را به آنها می دهند. پس نوشته و نسبت دادن شما، عاری از واقعیت است.

درهر حال از این که ما را نقد  و باب گفت و گو را باز کردید، سپاسگزاریم. ایران امروز، بیش از هر زمان دیگری نیازمند گفت و گو و مفاهمه است.

برقرار باشید