دوستی می گفت یکی از اصول رانندگی کردن در ایران اصل پر کردن فضاهای
خالی است. ماشینها همیشه سعی میکنند با حد اقل فاصله از یکدیگر حرکت کنند.
رانندگی در فاصله یک متری یا دومتری را میتوان از عجایب روزگار دانست که در
ایران کاملا معمولی تلقی میشود.
بی شک هرچه سرعت ماشینها بالاتر باشد فاصله های کوتاه اینچینی خطرناکتر و مهلکتر میشود. همه ایرانیانی که اتوبوسهای بین شهری سوار شده اند شاهد سبقتهای بسیار خطرناک آنان بوده اند. اتوبوسی با حدود چهل مسافر با سرعت ۹۰-۱۰۰ کیلومتر در پشت یک کامیون، اتوبوس دیگر یا تریلری و در فاصله یک، دو یا سه متری آن در حرکت است و مترصد فرصتی برای سبقت گرفتن. این کارها البته برای رانندگان بسیاری از اتوبوسها عادی شده است اما مسافران بسیاری را نگران و مضطرب میکند. موارد بسیاری را بیاد دارم که از ترس خطرهای ناشی از این فرهنگ "جان بازی" خواب و آرامش به چشمان خودم و مسافران دیگر نرفته است. و اعتراض هم در موارد بسیاری به جایی نمی رسد یا دست کم موجب رنجش خاطر و بهم ریختگی اعصاب راننده میشود. حکایت ماشینهای پارک شده یا گیر افتاده در ترافیک که دیگر
معلوم است: گاهی به اندازه عبور یک نفر در میان دو ماشین فضای خالی وجود
ندارد. با این حال گاهی ماشینها با چنان شتابی شروع به حرکت میکنند که گویی
فضای جلوی آنها بکلی خالی شده است. در کتابهای آیین نامه رانندگی بریتانیا اولا حد اقل فاصله نسبت به سرعت چندین بار ذکر شده است و ثانیا الزام رعایت آن مورد تاکید قرار گرفته است. جالب اینجاست که حد اقل فاصله در شرایط بارانی نیز اعلام شده است. البته این فاصله بر حسب زمان معین شده است. بر این اساس فاصله شما با خودروی جلویی باید حداقل دو ثانیه باشد و در شرایط بارانی چهار ثانیه. ماشینی که با سرعت ۶۲ مایل (حدود ۱۰۰ کیلومتر ) بر ساعت حرکت میکند در هر دوثانیه حدود ۵۵.۵ متر میپیماید. بعبارت دیگر خودروی که با سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت حرکت میکند باید حداقل ۵۵.۵ متر با ماشین جلویش فاصله داشته باشد.
شما می توانید با در نظر گرفتن یک جسم ثابت در کنار جاده مانند سایه یک درخت فاصله خود را به ثانیه محاسبه کنید. منبع:ایمنی و ترافیک |