عصر ایران ورزشی - خولیو ولاسکو، سرمربی موفق تیم ملی والیبال ایران، " مهمترین تغییر ایجاد شده در ذهینت بازیکنان " ایران را بازی کردن برای کسب پیروزی و تجربه اندوزی، برشمرده است.
این دیدگاه ولاسکو را باید کیمیای کمیاب ورزش ایران در دهه های اخیر دانست. شاید بعضی ها به خاطر داشته باشند که سال ها پیش رئیس سازمان تربیت بدنی، پس از ناکامی ورزش ایران در المپیک 1992، هدف از شرکت در مسابقات المپیک را کسب تجربه برشمرد و با این جمله نابخردانه در صدد توجیه ناکامی دستگاه ورزش ایران در بازی های المپیک برآمد.
شکل خفیف تر این جمله را گهگاه از زبان مربیان کشتی و سایر ورزش های انفرادی شنیده ایم که هدف حضور در مسابقات جهانی را تجربه اندوزی برای حضور موفق در بازی های المپیک برشمرده اند.
در حالی که هر عاقلی می داند که مسابقات جهانی کشتی و هر ورزش دیگری، جای تجربه اندوزی به معنای دقیق کلمه نیست. ورزشکار مستعد باید در میادینی غیر از میادین جهانی و المپیک کسب تجربه کند.
مثلاً تیم ملی فوتبال ایران در جام ملتهای 1988، در اثر از دست دادن 14 بازیکن معتبر خود، با خیل جوانان نوظهوری پا به مسابقات گذاشت که بعدها سرمایه های فوتبال ایران شدند؛ جوانانی چون احمدرضا عابدزاده، مجتبی محرمی، جواد زرینچه، مجید نامجو مطلق و ...
اما اگر فوتبال ایران در آن مقطع، به اجبار ( و البته به دلایلی ایدئولوژیک ) مجبور شد تن به چنین آزمونی دهد، تیم های ملی سایر ورزش ها مجبور نیستند مهمترین عرصه های بین المللی پیش روی خود را به میدان تجربه اندوزی ورزشکاران بی تجربه و یا کم تجربه بدل کنند.
هر آوردگاهی، عرصه ای برای کسب تجربه بیشتر، چه برای جوانان و چه برای قدیمی ها، است اما هیچ آوردگاه بزرگی، ذاتاً و در درجه اول نباید محل تجربه اندوزی قلمداد شود؛ چرا که در چنین آوردگاهی، اولاً شانس موفقیت تیمی که مهمترین هدفش تجربه اندوزی است، کاهش می یابد، ثانیاً چنین رویکردی به مسابقات بزرگ، همواره باب توجیه را برای مسئولان آن رشته ورزشی باز می گذارد که بهای شکست های بزرگ را کسب تجربه ورزشکاران کوچک قلمداد کنند.
ولاسکو به درستی می گوید که هدف اصلی از شرکت در مسابقات جهانی والیبال، تجربه اندوزی برای المپیک لندن نیست. پیروزی در مسابقات جهانی والیبال و هر رقابت جهانی دیگری، ذاتاً موضوعیت دارد و نمی توان با طریقیت قائل شدن برای چنین رقابتی، از اهمیت آن کاست.