روند مذاکرات طبیعی است ، به دنبال برد صد در صدی باشیم شکست می خوریم

عصر ایران- پس از پایان مذاکرات بغداد، روزنامه های اصولگرا از بی نتیجه بودن این روند و لزوم قطع مذاکرات سخن گفتند. اما حشمت الله فلاحت پیشه، عضو کمیسیون امنیت ملی مجلس هشتم معتقد است آنچه که در بغداد اتفاق افتاده طبیعی بوده است. او در گفتگو با عصر ایران، بر لزوم واقع بینی به جای آرمان گرایی در دیپلماسی تاکید می کند و معتقد است مذاکرات بعد از روسیه نیز ادامه خواهد یافت.

به نظر شما مذاکرات بغداد نتیجه ای در بر داشت یا ارزیابی برخی رسانه ها که این مذاکرات را بی نتیجه خوانده اند، درست می دانید؟

به طور کلی در یک دهه اخیر به قدری در باره پرونده ایران، کارشکنی و ابهام سازی شده است که شرایطی مانند مذاکرات بغداد، در مقابل دیپلماسی هسته ای کشور ما طبیعی است. اتفاقی که افتاد این بود که در استانبول بیشتر در باره چهارچوب و جنبه شکلی دیپلماسی هسته ای صحبت شد و در بغداد وارد مسائل محتوایی شدیم و در این بخش اختلافات مطرح شد. حالا باید در نشست مسکو اختلافات مورد بررسی قرار بگیرد.

این اختلافات ناشی از چیست؟

همان طور که پیش بینی می شد با ورود به مسائل محتوایی، رابطه بین ایران و 1 + 5 چالشی خواهد شد. علت اصلی هم این است که اعضای 1+5 نمایندگان N.P.T نیستند. بلکه نمایندگان شورای امنیت سازمان ملل متحد هستند. لذا بیشتر خود را نماینده پنج قطعنامه صادر شده توسط شورای امنیت می دانند تا نماینده اساسنامه آژانس بین المللی انرژی اتمی. در صورتیکه جمهوری اسلامی معتقد است هرآنچه بعد از ارجاع پرونده ایران به شورای امنیت اتفاق افتاده ناعادلانه بوده و باید پرونده ایران دوباره به آژانس برگردد و با شناسایی حقوق ایران در آژانس، ایران می تواند ابهام زدایی کند و تضمین های لازم را به آژانس بدهد.

برخی رسانه های داخلی با ابراز بدبینی نسبت به روند مذاکرات، خواهان قطع آن شدند. نظر شما در این باره چیست؟

من در کل چیزی را که تا کنون شکل گرفته طبیعی می دانم و معتقدم همین که طرفین توافق کرده اند که مذاکرات را ادامه دهند به این معناست که هنوز دیپلماسی وجه غالب را در مذاکرات دارد و نباید به دیپلماسی بدبین شد. من با نظر برخی محافل داخلی که از بی نتیجه بودن مذاکرات و لزوم قطع مذاکره سخن می گویند موافق نیستم. این نوع اظهار نظرها نشان می دهد که این محافل نسبت به مذاکرات دید حد اکثری دارند، در حالیکه به عقیده من باید به مذاکرات دیپلماتیک دید حد وسطی داشته باشیم.

در عرف دیپلماسی سه نگرش حداقلی، حد وسطی و حداکثری به مذاکرات وجود دارد. نگرش حداقلی با هدف کسب حداقل امتیاز وارد مذاکرات می شود و معمولا شکست هم در این نگرش قابل تحمل است. من این نگرش را به هیچ وجه توصیه نمی کنم و آن را خلاف منافع ملی ایران می دانم. نگرش حداکثری هم یک نگرش آرمانی است. اینکه ما فکر کنیم طرف ما کاملا تسلیم است، اگر محقق شود خوب است اما در دنیای دیپلماسی واقعیت حاکم است نه آرمان. اما از دید حد وسطی ما باید سعی کنیم رابطه مان با 1+5 به گونه ای مصنوعی، خصمانه نشود. در طول چند سال اخیر روابط ما با 1+5 به شکل مصنوعی خصمانه شده است. علت هم این است که کشورهای غربی که دغدغه ها و نگرانی های خود را از برنامه هسته ای ما علام می کنند، در واقع دشمنشان ایران نیست. آنچه که آن ها به عنوان تروریسم از آن یاد می کنند، در خارج از ایران پرورش یافته و ما نباید به گونه ای آرمانی رفتار کنیم که باعث شود نتیجه ای به دست نیاوریم و برعکس در مقابل لابی هایی نظیر لابی صهیونیست و لابی اعراب ارتجاعی خاورمیانه خلع سلاح شویم.

رسانه های مخالف مذاکرات معتقدند این روند بی نتیجه است. به نظر شما در صورت به دست آمدن چه نتیجه ای ما می توانیم از ثمر بخش بودن مذاکرات سخن بگوییم؟

آنچه که در بغداد شکل گرفته طبیعی بود. اینکه طرفین بعد از سه سال ترک مذاکره، هم در استانبول و هم در بغداد برای ادامه مذاکرات به توافق رسیدند یعنی اینکه طرفین پذیرفته اند که مذاکرات حاصل جمع مضاعف باشد و برد متقابل را دنبال کنند حتی اگر این برد برای هر طرف 50 درصد باشد. اما اگر یکی از طرفین، چه ایران و چه 1+5 به دنبال برد صد در صدی برای خود باشد و طرف مقابل را به عنوان یک کیسه بوکس در نظر بگیرد، مطمئنا مذاکرات شکست خواهد خورد.

اشاره خانم اشتون به اختلافات بنیادین و تاکید خانم کلینتون بر ادامه تحریم ها، مورد استناد رسانه های مخالف مذاکره بود. آیا این عوامل می تواند باعث شود که مسکو را آخرین ایستگاه مذاکرات بدانیم؟

تا زمان مذاکرات مسکو دوطرف این وقت را دارند که راهکارهای عملی برای پیش برد گام به گام سیاست هایشان ارائه کنند. طرف های اروپایی که در سطح معاونان وزارت امورخارجه بودند، از این سطح دیپلماتیک برخوردار نبودند که در بغداد تصمیم بگیرند. آن ها به کشورهای خود برمی گردند و با مقامات بالاتر مشورت می کنند و حاصل این مشورت را در مذاکرات مسکو خواهیم دید.

به عقیده من هیئت مذاکره کننده ایرانی باید توجه کند که مذاکرات یک راهبرد است نه یک سیاست. در محافل امریکایی این موضوع مطرح است که نگاه اوباما به مذاکرات نگاهی سیاسی است نه راهبردی. او می خواهد مذاکرات را به یک برگ برنده برای انتخابات خود تبدیل کند. اما ما باید با نگاه در چهارچوب منافع ملی خودمان وارد مذاکرات شویم و حد اقل این است که سوخت 20 درصدی نیروگاه 5 مگاواتی امیرآباد تهران تامین شود. اما اگر قرار باشد سیاست اوباما درباره مذاکرات پیش رود، ممکن است ایران به گونه ای دیگر سوژه انتخابات آمریکا شود. چون جمهوری خواه ها به عنوان رقبای اوباما به دنبال طرح موضوع حمله به ایران هستند و با مطرح کردن این موضوع در آستانه انتخابات ریاست جمهوری امریکا، ایران را به سوژه انتخابات خود تبدیل کنند.

راهکار عملی ما این است که همچنان به فعالیت های هسته ای خود ادامه دهیم تا زمانی که به تضمین های لازم برسیم. فضای موجود در روابط بین ایران و 1+5 به اندازه ای منفی نیست که در این شرایط به قطع مذاکرات فکر کنیم. بخش عمده دیپلماسی این است که روابط به مو می رسد ولی پاره نمی شود و به همین دلیل باید به ادامه مذاکرات بعد از مسکو هم امیدوار باشیم.

کشف یک ابر مولکولی عظیم در نزدیکی منظومه شمسی

تماشاخانه

روایتی که تا کنون از پتروشیمی میانکاله نشنیده اید / اعضای شورای روستای حسین‌آباد و للمرز بالاخره سکوت را شکستند / یکی از اعضای شورای تامین گفته بود باید بر پیشانی سازنده پتروشیمی بوسه زد (فیلم)

هند و پاکستان تا حالا چند بار با هم جنگیده اند؟ نتیجه چه بود؟ اگر باز هم بجنگند کدام طرف پیروز می شود؟ (فیلم)

فیلم های دیگر