عصر ایران - "تسهیلات محیط زیست جهانی" (GEF)، بزرگترین تامین کننده مالی عمومی پروژه های بهبود شرایط محیط زیست با مشارکت "برنامه محیط زیست سازمان ملل" (UNEP)، گزارشی را درباره پروژه های آب شامل سرمایه گذاری هایی به ارزش بیش از 7 میلیارد دلار منتشر کرده اند.

به گفته ظفر عادل، رئیس "دانشگاه شبکه بین المللی آب، محیط زیست و سلامت سازمان ملل" (UNU-INWEH) و یکی از مولفان گزارش اخیر، این پژوهش نشان می دهد اغلب چه زمانی زنگ خطر اولیه با توجه به پدیدار شدن موضوعاتی نوظهور به صدا در می آید. همچنین، در آن توصیه های مفیدی در راستای توسعه و ترویج این فرآیند ارائه شده است.
در گزارش "پل های علمی-سیاسی بر منابع بحران زده آب"، ترکیب یافته های بیش از 90 دانشمند از سراسر جهان، با تمرکز بر منابع آب زیرزمینی، دریاچه ها، رودخانه ها، منابع آلودگی زمینی، زیستبوم های بزرگ دریایی و اقیانوس آزاد به 5 گروه بین المللی علوم آب صندوق تسهیلات محیط زیست جهانی محول شد.
بر همین اساس، پیامدهای تصمیم گیری های ضعیف بسیار نگران کننده و وخیم هستند. گزارش اخیر به موضوع "ورشکستگی منابع آب" در بسیاری از نقاط جهان اشاره دارد. این مساله زمانی نگران کننده تر می شود که بدانیم موضوعاتی مانند امنیت غذایی و انرژی، سازگاری با تغییر پذیری و تغییرات آب و هوایی، رشد اقتصادی و چالش های تامین امنیت انسان با آن در ارتباط هستند.
به اعتقاد ظفر عادل، مدیریت ضعیف و ناکارآمد تقاضاهای انسان در رابطه با منابع آب و سیستم های آبزی، شرایطی را ایجاد کرده که هر دو سیستم اجتماعی و زیست محیطی در معرض خطر و یا حتی فروپاشی قرار گرفته اند. افزون بر این، ارتباطات بین علم و سیاست گذاری نیز نیازمند تقویت هستند.
این در شرایطی است که رویکرد مورد حمایت تسهیلات محیط زیست جهانی، نتایج مثبت فوری برای تنوع زیستی و جوامع محلی در پی داشته است. از دیگر یافته های کلیدی که در این گزارش به آن اشاره شده می توان به موارد زیر اشاره کرد:
سطوح اکسیژن محلول در آب در مناطق دریایی (یکی از شاخص های مهم زیست محیطی) به طور قابل توجهی طی یک دوره زمانی نسبتا کوتاه کاهش یافته است.
در سال 2008، بیش از 400 منطقه مرده دریایی شناسایی شده اند که در مجموع ناحیه به مساحت بیش از 245 هزار کیلومتر مربع را شامل می شوند.
گزارش مشترک GEF و سازمان ملل متحد، واقعیتی تلخ را آشکار میکند: جهان در آستانه یک «ورشکستگی آبی» تمامعیار قرار دارد. این اصطلاح نشاندهنده وضعیتی است که در آن تقاضا برای منابع آب شیرین و زیرزمینی بسیار فراتر از توان بازسازی طبیعی اکوسیستمهاست. یافتههای این پژوهش تایید میکند که بحران آب دیگر صرفاً یک چالش محیطزیستی نیست، بلکه ریشه اصلی ناپایداری در امنیت انرژی و غذا محسوب میشود. کاهش اکسیژن در مناطق دریایی و پدیدار شدن «مناطق مرده» نشانهای از فروپاشی زنجیرههای زیستی است که میلیاردها دلار خسارت به اقتصاد جهانی و معیشت جوامع محلی وارد میکند. تقویت پلهای میان «یافتههای علمی» و «تصمیمگیریهای سیاسی»، تنها راه نجات برای جلوگیری از تبدیل شدن این بحران به جنگهای احتمالی بر سر منابع در آینده نزدیک است.