عصر ایران - مدیر برنامههای جی جی بوفون، روز گذشته اعلام کرد که بوفون تا سن 40 سالگی به حضورش در میادین فوتبال ادامه میدهد.
شنیدن خبر فوق برای طرفداران بوفون، احتمالاً از سویی خوشحالکننده و از سوی دیگر ناراحتکننده است.
بیتردید شانس تماشای بوفون در میادین فوتبال، برای علاقهمندان به جی جی بوفون، مسرتبخش است. بوفون احتمالاً جزو پنج دروازه بان اول تاریخ فوتبال اروپاست. او پس از لو یاشین که در سال 1963 توپ طلای اروپا را گرفت، تنها دروازهبانیست که تا یک قدمی توپ طلا پیش آمد. وی در سال 2006، پس از کاناوارو، نفر دوم فهرست توپ طلا شد.
با این حال، طرفداران بوفون دوست بوفون را در دروازه ایتالیا و یوونتوس ببینند! بوفون اگر چه دربازی پایانی تیم ملی ایتالیا خوش درخشید و سه پنالتی اروگوئهایها را مهار کرد، ولی در طول جام برخلاف همیشه چندان استوار و بینقص نبود. او از ژاپنیها سه گل خورد و از برزیلیها چهار گل. در بازی با برزیل نیز دست کم بر روی دو گل از چهار گل دریافتیاش مقصر بود.
البته باید منتظر بمانیم تا عملکرد بوفون را در جام جهانی آینده ببنیم. اگر بوفون در جام جهانی 2014 نیز همانند جام کنفدراسیونها ظاهر شود، حضورش در تیم ملی تا سن 40 سالگی، نه تنها از اقتدار و عظمتش میکاهد، بلکه مانع از حضور دروازهبانهای جوانتر ایتالیا در دروازه تیم ملی این کشور میشود.
در این صورت بوفون بزرگ به سرنوشت علی دایی خودمان بدل میشود! دایی هم پس از ناکام ایران در صعود به جام جهانی 2002 باید از تیم ملی خداحافظی میکرد ولی او پنج سال اضافی در تیم ملی ماند و با نمایش ضعیفش در جام ملتهای سال 2004 و جام جهانی 2006، به خاطره خوش حضور درخشانش در تیم ملی ایران، پایانی ناخوشایند بخشید.
آری، جی جی بوفون اگر نمیتواند مثل دینوزوف - که تا سن 40 سالگی در تیم ملی ایتالیا خوش درخشید – شود، بهتر است لااقل دایی نشود!