حدادی اضافه کرد: اکنون که ما به ادب و آداب گذشته‌هایمان احترام نمی‌گذاریم و احترام بزرگترهای شعر و ادب را نگه نمی‌داریم، از مسؤولان آیندهٔ کشور هم نباید انتظار داشته باشیم که این بزرگان را در سال‌های آینده به یاد آورند.

یک تهران‌شناس گفت: برخی شاعران در وصف تبدیل گل‌فروشی محله‌شان به دفتر املاک و مستغلات شعر می‌سرایند، اما به نظر می‌رسد نمی‌دانند خانهٔ پروین اعتصامی را به کارگاه مبل‌سازی تبدیل کرده‌اند؛ اقدامی که باید به خاطر آن به همهٔ مسؤولان شهری تبریک گفت!

نصرالله حدادی در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به اینکه ایران یک پروین اعتصامی شاعر بیشتر ندارد که آن هم ۷۲ سال پیش فوت کرده است،‌ ادامه داد: دست‌کم به دلیل وجود زن‌ها در کشور هم که شده، باید این خانهٔ ارزشمند حفظ و به خانهٔ «فرهنگ و ادب» تبدیل شود.

او با بیان اینکه بالا‌ترین قیمتی که برای این خانه می‌توان گذاشت، کمتر از دو میلیارد تومان است، افزود: این پول نباید برای شهرداری تهران که این همه بریز و بپاش دارد، هزینه‌ای باشد. اینکه بخشی از این خانه دفتر ایکوم ایران، بخشی مسکونی و بخشی کارگاه مبل‌سازی باشد، در شأن این بنای تاریخی نیست، آن را باید به یک خانهٔ فرهنگ و ادب تبدیل کرد تا همه از ارزش واقعی آن مطلع باشند و به این خانه احترام بگذارند.

حدادی اضافه کرد: اکنون که ما به ادب و آداب گذشته‌هایمان احترام نمی‌گذاریم و احترام بزرگترهای شعر و ادب را نگه نمی‌داریم، از مسؤولان آیندهٔ کشور هم نباید انتظار داشته باشیم که این بزرگان را در سال‌های آینده به یاد آورند.

او در ادامه با اشاره به اینکه در موزهٔ مقدم عکسی تمام‌قد از قاتل مرحوم امیرکبیر بر دیوار نصب است و به ریش همهٔ دوستداران امیرکبیر و ایران‌دوستان می‌خندد، گفت:‌ در شهری که قبر مرحوم میرزا جهانگیرخان صوراسرافیل و ملک‌المتکلمین کاملا از بین رفته و شهرداری نسبت به این‌گونه اتفاقات بی‌اعتناست، از نوهٔ مرحوم مقدم نباید انتظاری جز این داشت که تصویر تمام‌قد جدش حاج‌علی‌خان فراش‌باشی (حاجب‌الدوله) که امیرکبیر را به قتل رسانده است، از دیوار بردارد.

حدادی همچنین گفت: در پاریس عمارتی را که می‌گویند ارنست همینگوی یک بار در آنجا قهوه خورده است، هنوز نگه داشته‌اند، آن وقت ما به راحتی قبر شهدای روزنامه‌نگار مشروطه،‌ خانهٔ پروین اعتصامی، شاعر بزرگ کشورمان، و دیگر خانه‌های تاریخی‌مان را تخریب می‌کنیم و هیچ‌کس هم صدایش درنمی‌آید.

پروین اعتصامی بیست‌وپنجم اسفندماه سال ۱۲۸۵ هجری شمسی در تبریز متولد شد و در دوران کودکی با خانواده‌ خود به تهران آمد. پدر پروین، یوسف اعتصامی آشتیانی (اعتصام‌الملک)، از رجال نامی و نویسندگان و مترجمان مشهور اواخر دوره قاجار و آشنا به علم و ادب و فرهنگ ایران و فرانسه بود. پروین زیر نظر پدر خود زبان فارسی و عربی را فراگرفت. اعتصام‌الملک، پروین را از‌‌ همان دوران خردسالی و نوجوانی در جلسه‌های شعر و ادب فارسی شرکت می‌داد.

پروین زیر نظر پدرش بزرگ شد. به مدرسه آمریکایی‌ها رفت و در سال ۱۳۰۳ دوره تحصیلات خود را به پایان رساند. در‌‌ همان مدرسه به تدریس و تعلیم پرداخت. در سال ۱۳۱۳ با پسرعموی پدرش ازدواج کرد و پس از چهار ماه با همسرش به کرمانشاه رفت. پروین در این ازدواج ناموفق بود و سه ماه پس از زندگی مشترک به خانه پدرش بازگشت و پس از آن مدتی کتابدار کتابخانه دانشسرای عالی شد.

پروین اعتصامی شانزدهم فروردین‌ماه ۱۳۲۰ به خاطر ابتلا به بیماری حصبه از دنیا رفت و در شهر قم در آرامگاه خانوادگی به خاک سپرده شد.

دیوان پروین اعتصامی شامل ۲۴۸ قطعه شعر است، که از آن میان ۶۵ قطعه به صورت مناظره است. شعرهای او بیشتر در قالب قطعه‌ ادبی است که مضامین اجتماعی را با دید انتقادی به تصویر کشیده‌ است. در میان شعرهای او تعداد زیادی شعر به صورت مناظره میان اشیا، حیوانات و گیاهان وجود دارد. درون‌مایه شعرهای او بیشتر غنیمت داشتن وقت و فرصت‌ها، نصیحت‌های اخلاقی، انتقاد از ظلم و ستم به مظلومان و ضعیفان و ناپایداری دنیاست.

در تقویم رسمی ایران، روز ۲۵ اسفندماه، سالروز تولد پروین اعتصامی، به نام روز بزرگداشت این شاعر نامگذاری شده است.

تماشاخانه