یک مدیر ایرانی، هرگز اشتباه نمی کند!

عصرایران؛ احسان محمدی – برنامه شب گذشته 90 بیش از هر چیزی تحت تاثیر سنگ پرانی در دیدار دو تیم استقلال اهواز و پرسپولیس قرار داشت.

عادل فردوسی پور و تیم تلویزیونی اش تصاویر سنگ پرانی ها را قبل، حین و پس از اتمام این دیدار فوتبال  به نمایش گذاشتند که در آن قریب به پنجاه نفر از تماشاگران و بازیکنان با سر و صورت خونین زمین «بازی» را ترک کردند. یکبار دیگر این واژه را با هم بخوانیم؛ «بازی»!

در این برنامه اسماعیل ارزانی بیرگان فرماندار اهواز در حالیکه تصاویر زخمی ها را می دید مصرانه اعتقاد داشت که در برگزاری این بازی «سوء مدیریت» صورت نگرفته و مدیران تامین استان هیچ گونه کوتاهی نداشته اند.

دست و پا زدن مجری برنامه 90 برای اینکه به این مدیرکلیدی استان اثبات کند که در برابر سلامتی شهروندان مسئول است و سنگ خوردن بازیکنان و زخمی شدن تماشاگران یک اتفاق «معمولی» نیست و در این میان مسئولان و مدیران باید پاسخگو باشند و اگر اخراج نمی شوند و استعفا نمی کنند و برخوردی نمی شود دستکم عذرخواهی کنند هم فایده ای نداشت!


همانطور که انتظار می رفت علیرغم اینکه این بازی به صورت زنده پخش شد، دهها نفر مصدوم شدند، صدها نفر سنگ خوردند و ... و از آن به اندازه کافی فیلم و عکس وجود داشت باز هم هیچ مدیری بازخواست نشد و عادل فردوسی پور با همان ادبیات خاص خود پایان این بحث بی فایده را «باز» اعلام کرد!

چرا هیچ مدیر ایرانی خطایش را نمی پذیرد؟ چرا هیچ مسئول ایرانی نمی گوید که فلان تصمیمی که گرفته است خطا بوده و به مردم و کشور خسارت وارده شده است؟ آیا برای خود جایگاهی آسمانی و معصومانه قائل هستند؟ چند مدیر و مسئول را می شناسیم که با پذیرش خطایشان ضمن عذرخواهی، کنار رفته باشند؟

 این خصلت چسبندگی به میز و منصب با آن همه ادعای «تقوا» و «خدمت به خاطر خلق خدا» و «وظیفه و تکلیف» همخوانی دارد؟

باور کنیم که هیچکس، حتی راهبران متعالی سازمان های پیشتاز دنیا کامل نیستند و در طی عمر کاری خود اشتباهاتی مرتکب می شوند. اما تفاوت انسان های بزرگ با سایرین این است که اشتباهات خود را می شناسند، درک می کنند، می پذیرند و از آنها برای بهبود مستمر خود و جامعه درس می گیرند.

قدرت این راهبران و صداقت آنان در پذیرش و اعتراف به اشتباهات است، نه در بیان آنچه که درست انجام می دهند. کنفسیوس راست می‌گوید: «مردی که اشتباه کند و آن را اصلاح نکند، اشتباه دیگری مرتکب خواهد شد».


 راستی! 5 فروردین ماه 84 یادتان می آید؟ بعد از بازی ایران – ژاپن هفت تماشاگر زیر دست و پا ماندند و کشته شدند. چه کسی استعفا کرد؟ چه مدیری اخراج شد؟ چه مسئولی دچار عذاب وجدان شد و صندلی اش را به کسی داد که بهتر و دقیق تر تصمیم بگیرد؟

اصلاً کسی یاد سرباز احمدی می افتد که تماشاگرهای بازی سپاهان- پرسپولیس با ترقه چشم هایش را کور کردند؟ ... انگار حق با مدیران و مسئولینی است که اعتقاد دارند در «اهواز اتفاقی خیلی خاصی نیفتاده»!