حتی گفته شد براوو روی دست راستش خالکوبی «بارسا برای همیشه» را دارد. یادگار چند ماه پیش که ستاره نیوکمپ بود. بعد از شکست اما کسی به او اتهام خیانت و تبانی نزد. نگفتند که به عمد اخراج شده تا بارسلونا ببرد!

عصر ایران؛ احسان محمدی- چند روز از دیدار بارسلونا - منچستر سیتی در لیگ قهرمانان اروپا گذشته است. همه نتیجه بازی را می دانند. 4 - 0 به سود آبی اناری ها. یک پیروزی خُردکننده. هت تریک لیونل مسی و ناکامی مجدد پپ گواردیولا در نیوکمپ. خیلی هایمان بازی را دیدیم و فارغ از اینکه هوادار چه تیمی باشیم لذت بردیم از این تئاتر باشکوه.

اما آیا همه چیز فقط همین «بازی» است؟ یعنی رد و بدل شدن چند گل و کُری و کف و سوت و تمام؟ اینکه تلویزیون فوتبال های پخش زنده را برای علاقه مندان به فوتبال مثل یک هدیه می آورد و پیش چشم مان می گذارد همه قصه است یا این مسابقات به جز نکات فنی – که معمولاً یاد نمی گیریم_ نکات فرهنگی هم برای آموختن دارند؟ این چند خط را صبورانه بخوانید:

1- پپ گواردیولا را همه معمار بارسلونای نوین می دانند. خداوندگار تیکی تاکا. شاعری با توپ. عناوینی که با بارسلونا کسب کرد برای حسادت میلیون ها مربی در سراسر دنیا کفایت می کند. اما وقتی به بایرن مونیخ و بعد منچسترسیتی رفت و برای مسابقه باید به اسپانیا برمی گشت هیچ کجا نگفت نمی آیم! نگفت خون من آبی اناری است!

نرفت روی سکوها بنشیند. وانمود نکرد که برد و باخت مقابل تیمی که خودش آن را ساخته برایش مهم نیست. برای اثبات متعصب بودن به تیم سابق و احترام به هواداران بارسلونا نرفت روی نیمکت بنشیند. بدون آنکه بی احترامی کند تمام تلاشش را کنار خط کرد تا تیمش پیروز شود. درست به همان شکل که زمانی با بارسا انجام می داد. این یعنی؛ تعهد به تیم جدید بدون اجرای شو.

2- کلودیو براوو دروازه بان منچسترسیتی در نیمه دوم با یک حرکت اشتباه به سوارز پاس داد و بعد با لمس توپ در بیرون از محوطه جریمه با دست از زمین اخراج شد تا منچسترسیتی عملاً آماده تحمل یک شکست دردناک شود.

حتی گفته شد که او روی دست راستش خالکوبی «بارسا برای همیشه» را دارد. یادگار چند ماه پیش که ستاره نیوکمپ بود. بعد از شکست اما کسی به او اتهام خیانت و تبانی نزد. نگفتند که به عمد اخراج شده تا بارسلونا ببرد! اتفاقی که در فوتبال ما اگر رخ می داد حتماً عده زیادی شکست تیم محبوب شان را به خیانت بازیکن سابق تیم حریف ربط می دادند. ذهن توطئه اندیش! این یعنی؛ قضاوت نکردن بر اساس نادانسته ها.

3- در یک بازی با این درجه از حساسیت که میلیون ها نفر آن را می دیدند، نه کسی ترقه انداخت، نه تماشاگران به هم سنگ پرتاب کردند، نه کسی صندلی شکست و به قصد شکار عکاسان به سمت آنها شلیک کرد، نه سری شکست و نه کودکی از دیدن پدرش که برای دیدن بازی به ورزشگاه آمده بود اما غرق در خون سوار آمبولانس کردند وحشت کرد! این یعنی؛ فرهنگ تماشای فوتبال.

5 درس که از حضور گواردیولا در نیوکمپ نگرفتیم

4- آنقدر که در ایران گفتند و نوشتند که گواردیولا در نیوکمپ «تحقیر» شد در تمام روزنامه های اروپا از اسپانیا گرفته تا انگلیس این واژه به کار برده نشد. وقتی برنده و بازنده اصلی بازی اصراری بر استفاده از این واژه ندارند ما چه لذتی می بریم از گفتن و تکرار هزار باره «تحقیر»؟ باور کنید این واژه یک واژه چرک است. انسانی نیست. در آن افتخار و سربلندی وجود ندارد. اصلاً ورزش ابزار تحقیر نیست. برای لذت بردن و دوستی افزایی است. دست برداریم از به کار بردنش. این یعنی؛ جنبه برد و باخت!

5- بازی با نتیجه غافلگیرکننده 4-0 تمام شده است اما لوئیز انریکه سرمربی بارسلونا می گوید تنها دلیل پیروزی تیمش داشتن ستاره ای مثل لیونل مسی است و بس! او می تواند به تعریف و تحسین از خودش و تاکتیکی که اتخاذ کرده بپردازد اما فروتنانه می گوید فقط این ابرستاره بود که تمایز دو تیم را رقم زد. او می داند که دنیا با این پیروزی به آخر نرسیده برای همین از دشوار بودن دیدار آینده می گوید. مربیان حرفه ای؛ درست، شمرده،سنجیده و حساب شده حرف می زنند، نه تحت تاثیر یک پیروزی به آسمان می روند و نه بعد از یک شکست دنیا را خاتمه یافته می دانند. این یعنی، مهمترین بازی، بازی بعد است.

6- ابن شکست به کام ستاره های منچسترسیتی تلخ آمد. اما در پایان بازی به بازیکنان تیم حریف تبریک گفتند. در گفتگو با رسانه ها بهانه نیاوردند، پیروزی تیم حریف را لوث نکردند، به داور حمله نکردند، نگفتند آب دوش های رختکن سرد بود، ننوشتند که دست های پنهان برای شکست منچسترسیتی در کار بود، تیتر نساختند که بازیکنان حریف در زمین فحاشی کردند و ... این یعنی احترام به تیم برنده.