عبدالله نوری فعال سیاسی اصلاح طلب و وزیر کشور دولت اصلاحات در روزنامه شرق نوشت:

خاطرم هست، پس از فاجعه ۱۷ شهريور ۱۳۵۷، جامعه روحانيت مبارز تهران بيانيه‌اي ‏صادر و در آن بيانيه، تعداد تقريبي شهدای ميدان ژاله را نيز اعلام کرد. به اتفاق برخي دوستان، از اصفهان به قم آمديم و در منزل مرحوم آيت‌الله طاهري‌خرم‌آبادي، خدمت شهيد بزرگوار، آيت‌الله دکتر بهشتي رسيديم. من با ناراحتي به ايشان گفتم چرا در بيانيه شما تعداد شهدا کم ذکر شده؟ ايشان از من ‏پرسيدند پس چه عددي بايد مي‌نوشتيم؟ من در جواب گفتم بايد ١٠ برابر اين تعداد مي‌‏نوشتيد، ايشان در جواب فرمودند، آقاي نوري، شهداي ميدان ژاله اين تعداد هم نبوده ‏است.‏

سال‌ها بعد که تب و تاب انقلاب فرو نشست، به فکر فرو رفتم که مگر اتهام‌زدن درباره همه انسان‌ها، غيراخلاقي و حرام نيست؟ مگر اتهام‌زدن و نسبت ناروا‌ دادن حتي به ‏رژيم پهلوي و اعوان و انصارش مجاز است؟ بر مبناي کدام مستند ديني مي‌توان نسبت ‏به انسان غير‌مؤمن، نسبت خلاف واقع داد؟

چرا ما جهت تخريب رژيم شاه، گاه احساس ‏وظيفه مي‌کرديم که يک شهيد را ١٠ برابر کنيم يا آنچه بر زبان و قلم‌مان جاري مي‌‏شود، بگوييم و بنويسيم و احساس مي‌کرديم چون ما روحاني هستيم يا انقلابي ‏هستيم يا اهل نماز و روزه و به عبارتي ظاهرالصلاح هستيم، خدا هم با ماست و ما ‏مشمول عفو پروردگار خواهيم شد؟ راستي چنانچه در روز حساب و کتاب که «فَمَنْ يَعْمَلْ ‏مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ - وَ مَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ» است، حاکمان و منسوبين رژيم پهلوي در ‏دادگاه عدل الهي دادخواهي کنند که ما درباره کارهاي خلافي که ‏انجام داده‌ايم، آماده عقوبت هستيم؛ اما نوري و نوري‌ها به ما نسبت‌هاي کذب و ‏خلاف واقع داده‌اند و به عنوان حق‌الناس، از ما بخواهند جبران کنيم يا مؤاخذه شويم، ‏چه پاسخي داريم و چه مي‌توانيم انجام دهيم؟

اين داستان اختصاص به ديروز ندارد. امروز هم همه ما در معرض امتحان الهي ‏هستيم و بايد سعي کنيم که از جاده انصاف و عدالت خارج نشويم تا در دنيا و آخرت ‏سرفراز باشيم و بر اشتباهات گذشته‌مان، حسرت نخوريم.

اميد است که از همين ‏رمضان تصميم بگيريم در چارچوب معيارهاي اخلاقي و معنوي و تزکيه روح و طهارت نفس که هدف روزه نيز همین امر است، گام برداريم، ان‌شاءالله.

تماشاخانه