آنها با ظاهرهایی انقلابی و مؤمن در دستگاه های مختلف نفوذ کرده اند و با اثرگذاری بر روی تصمیمات دیگر مدیران، در حال مدیریت و گسترش روزافزون هر چهار آفتی هستند که حکومت ها را بر زمین می زند.

عصر ایران؛ جعفر محمدی - جمهوری اسلامی ایران، دشمنان زیادی در دنیا دارد؛ همین چند روز قبل بود که بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل در اجلاس ایپک در آمریکا از ایران به عنوان جریان سیاه در منطقه یاد کرد و بعد از آن نیز ولیعهد سعودی ها، ایران را محور شرارت نامید. عداوت آمریکا به ویژه در دوره ترامپ نیز شهره عام و خاص است. جریان هایی مانند سازمان مجاهدین خلق (منافقین) هم چهار دهه است که براندازی نظام را در دستور کار دارند و از هیچ کاری برای نیل به این مقصود دریغ نمی کنند.

جنگ تحمیلی 8 ساله علیه ایران، ترورهای گسترده و تحریم های دامنه دار، عیان ترین اقدامات جریان ضد جمهوری اسلامی ایران در طول این 40 سال بوده است ولی آیا همه ماجرا به این چند مورد ختم می شود؟
پاسخ قطعاً منفی است. آنها کارهای مخرب تر دیگری علیه نظام انجام می دهند تا نظام از درون متلاشی شود و فروبریزد. کار ویژه آنها ، آفت زایی درونی است.

حضرت علی (ع) می فرمایند:
آفت حکومت ها چهار چیز است:
1 - کنار گذاشتن کارهای مهم و اصلی
2 - اولویت دادن به امور فرعی
3 - سپردن امور به افراد کوچک
4 - به حاشیه راندن افراد کارآمد

اگر نگاهی به آنچه در کشور رخ داده و می دهد بیندازیم و تعارف را کنار بگذاریم، خواهیم دید که همه این 4 آفت به طرز گسترده ای در ایران ما مصداق دارد.

ممکن است در هر جامعه ای مصداق هایی از این آفت ها وجود داشته باشد چه آن که انسان ها ممکن الخطا هستند ولی اگر قریب به اتفاق فضای یک جامعه را این آفت ها پوشش داده باشند و هر روز و هر هفته و هر ماه و هر سال تکرار شوند، عقلاً نمی توان همه چیز را به حساب خطاهای فردی یا اجتماعی گذاشت، بلکه باید به دنبال تعمدات اساسی رفت.
امکان دارد در یک بازی فوتبال، اعضای یک تیم اشتباهاً یک یا حتی دو گل به دروازه خودی بزنند ولی اگر مدام و هر چند دقیقه یک بار، گلی به دروازه خودشان بزنند و حتی گاه برای زدن این گل ها، یاران خودی را دریبل بزنند و روی آنها خطا و مصدوم شان کنند، باز هم می توان گفت که اشتباه شده است یا این که از تیم رقیب، "نفوذی" آمده است؟!

به دو مورد اول در سخن امام علی(ع) دقت کنید؛ آیا هر روز مصداق های بارز آن را در ایران نمی بینید؟ واقعاً در کدام کشور جهان این همه امور فرعی و اساساً غیر مهم "مسأله" روز می شوند؟ ما مدام در ایران درگیر مسائلی هستیم که اساساً مسأله نیستند ولی آنقدر به آنها می پردازیم و انرژی مان را صرف شان می کنیم که دیگر زمان و توانی برای پرداختن به امور اصلی نمی ماند.

ما در حالی مدام و مدام و مدام درگیر امور پیش پا افتاده هستیم که مسائل اصلی و حیاتی کشور به حاشیه رفته اند؛ خطر بی آبی بیش از نیمی از کشور را تهدید می کند و دور نیست زمانی که بسیاری از شهرهای کشورمان خالی از سکنه شوند، سازمان آموزشی کشور به ناکارآمدی مطلق رسیده است، درصد قابل توجهی از مردم ایران دچار افسردگی هستند، ناامیدی و بی اعتمادی در میان مردم و به ویژه جوانان روز به روز افزایش می یابد، قاچاق و رکود کمر اقتصاد ملی را شکسته است، رقبای خارجی ایران به ویژه در منطقه مدام در حال سبقت گرفتن از ما هستند، جریان های ضد ایرانی در جهان اسلام حول محور عربستان در حال تقویت هستند و ... ولی ما به جای این که توان و زمان محدودمان را صرف این مسائل کنیم روزها و سال هایمان را صرف موضوعات بی ارزش و بی حاصل می کنیم!
گو این که همه مشکلات مان را حل کرده ایم و برای این که بیکار نمانیم و حوصله مان سر نرود، خودمان را مشغول امور دم دستی می کنیم!

کدام ملت این همه درگیر امور جزئی و بی ارزش است؟! آیا این وضعیت طبیعی یا اتفاقی است؟

دو بند بعدی سخن امام علی(ع) را بخوانید؛ آیا در جامعه ما مصداق های متعددش را نمی بینید؟ آیا کسانی که بر کرسی های وزارت و ریاست و وکالت و مدیریت و تدریس و ...در کشور ما تکیه زده اند، همگی کارآمدترین های جامعه ما هستند یا این که بسیاری شان، جای افراد فرهیخته و کارآمد را اشغال کرده اند و شایستگان به انزوا رفته اند؟!
اگر فقط در چند منصب شاهد بودیم که افراد شایسته کنار گذاشته شده اند، می توانستیم بگوییم اشتباهی رخ داده است ولی وقتی این موضوع فراگیر می شود، باز هم نمی توان ساده لوحانه حمل بر خطا و اتفاق کرد و تعمد را نادیده گرفت.

بر می گردیم به صدر مطلب؛ اگر دشمنان جمهوری اسلامی ایران بخواهند ضربه ای کاری به نظام بزنند (که می خواهند) آیا بهترین روش این نیست که ما را از امور اصلی و راهبردی به موضوعات پیش پا افتاده سوق دهند و افراد کارآمد را با هزار انگ و برچسب، از تصدی کرسی های اداره جامعه بازدارند؟!
آیا این اتفاق همین الان در حال وقوع نیست؟!

سال هاست که سخن از نفوذ است و صد البته سخن درستی است اما بدانیم دشمن اگر بخواهد نفوذ کند، در جایی نفوذ می کند که بتواند اولویت های کشور را جابجا کند و افراد کارآمد را حذف و افراد ناتوان و کم دانش را جایگزین شان کند.
اطمینان تحلیلی دارم که کارمندان دشمنان جمهوی اسلامی با ظاهرهایی انقلابی و مؤمن در دستگاه های مختلف نفوذ کرده اند و با اثرگذاری بر روی افکار و تصمیمات دیگر مدیران، در حال مدیریت و گسترش روزافزون هر چهار آفتی هستند که حکومت ها را بر زمین می زند.

مگر مسعود کشمیری، دبیر شورای امنیت کشور، فاجعه 8 شهریور و ترور رئیس جمهور رجایی و نخست وزیر باهنر را رقم نزد؟ مگر ظاهرالصلاح تر از او در آن زمان وجود داشت؟ مگر بزرگ ترین ضربه به جبهه عربی در زمان جمال عبدالناصر را مشاور به ظاهر ضداسرائیلی او وارد نکرد تا اعراب در جنگ شش روزه شکست بخورند؟

دشمنان جمهوری اسلامی ایران و سرویس های جاسوسی آنها از سیا گرفته تا موساد، باید بسیار نادان و کارنابلد باشند که برای فروپاشی نظام جمهوری اسلامی از طریق نفوذ افراد ظاهرالصلاح و تزریق آفت های درونی، برنامه ای نداشته باشند.