قدس شریف و عزیز، این پاره تن جهان اسلام که مملو از زخم های کهنه است، این بار با زخمی تازه دوباره در راس اخبار جهان قرار گرفته است. این سرزمینِ اشغالی که روزگاری بغض فروخوردهِ شرقی و پاره پیکری از امت اسلام به شمار می رفت، امروز در پهنه ای وسیع تر نماد مظلومیتِ نوع بشر و فریاد آزادی خواهان در جای جای جهان شده است.

ترامپ در پیشگاه جهان با قلدریِ مضاعف، از تغییر پایتخت رژیم اشغالگر قدس از تل آویو به قدس شریف خبر داد و افسران و سیاست مداران اسرائیلی برای او هلهله کشیدند. در زمانه تکنولوژی و عصر انتقال سریع اخبار، جهانی به تماشا نشست تا در غزه محصور و در کناره مرزِ سرزمین های اشغالی، قتل عامی صورت گیرد و برای پایتختی بیت المقدس خون ها ریخته شود. اسرائیل با خون پا گرفت و با خون برای اشغال کامل بیت المقدس پنجه کشید.

روزی دیگر پزشکی از دیارِ مقاومتِ فلسطین، دختری امدادگر، به شهادت رسید. هر خبری از فلسطین، سرزمین زیتون، در این ماه مبارک آب را در دهانِ خشکِ روزه دارانِ مسلمان، خشک تر کرد.

داغ فلسطین داغیست تازه و زخمی ست کهنه؛ اما هر بار خبری از اشغالگری آن دوزخیان، دهانه این زخم را باز می کند و خداوند می داند کی و در چه زمان طاقت وجدان آدمی ازین جنایت طاق خواهد شد.

اسرائیل انتقام کشتار یهودیان اشکنازی در اروپا را از قومی مظلوم و بی پناه در کناره رود اردن می گیرد و این درسی است برای تاریخ و تک تک آدمیان که مهم تر از ظلم، پاسخ به آن است. این پاسخ می تواند ملتی را مانند هند تحت لوای گاندی یا سیاه پوستان تحت رهبری ماندلا یا اقلیت سیاهان در آمریکا با مبارزات لوترکینگ سربلند کند و یا مانند قوم یهود پس از واقعه هلوکاست آنان را به جانیانی تبدیل کند، هم تراز یا چه بسا دیوصفت تر از هیتلر نازی ها.

روز قدس و نام فلسطین، اولین بار توسط ایرانِ تحت رهبری خمینیِ عزیز و با حمایت انقلابیون، به تقویم جهان اضافه و طلایه دار مقاومت و نماد حمایت از مستضعفین شد.

اما خودتعریفی از گذشته کافی نیست و باید با واقعیت های جاری کشور روبرو شد. ضعف ها و مشکلات داخلی در کشور و سوء مدیریت ها باعث شدند آرمان فلسطین به عنوان ارزشی جهانی، کم کم در اذهان آنان که نسبت به مشکلات جاری کشور منتقد یا معترض بودند به این مشکلات گره خورده و عده ای بداندیش نیز در این روزگارِ جولانِ بدخواهانِ اجیر در رسانه ها و شبکه های اجتماعی، به این گمانه دامن بزنند. اگرچه سیاست اصولی حمایت از فلسطین، سیاستی قابل دفاع است، اما بزرگترین هزینه آن دولتی شدن این حمایت است. دل خوش داشتن به تظاهرات روز قدس، که ما نیز مردم شریف ایران را به حضور در آن دعوت می نماییم، کافی نیست؛ بلکه می بایست در سیاست های رسانه ای صداوسیما با طرحِ بحث توسط دو طرفِ این مناقشه، چه آنان که مخالف حمایت ایران از قدس هستند و چه آنان که مدافع آن، اجازه دهیم این سخنان به جای مسکوت ماندن، در جامعه مطرح شود؛ زیرا چیزی که ما بدان مطمئنیم، وجدان انسانی مردم به ویژه مردم اخلاق گرای ایران است. مردمی شدن دوباره سیاست حمایت از فلسطین مانند آنچه در پهنه جهانی توسط دانشگاهیان، روشنفکران، هنرمندان، ورزشکاران و به معنای کلی کلمه "آزادگان" می بینیم، حرکتی بسیار موثرتر و مهم تر از تبلیغات دولتی و رسانه ای در داخل کشور است. اجازه دهیم آرمان فلسطین، آرمان مردمی باشد، زیرا این گره کور تاریخی نهایتا به دست مردم جهان باز خواهد شد و نه دولت ها.

مجمع انجمن های اسلامی دانشجویان منطقه آلمان