کارلوس کی‌روش: عده‌ای با اتهامات کثیف، دروغ و اشتباه به ما حمله کردند و فدراسیون فوتبال اقدامی برای حمایت از ما نکرد. مهدی تاج به همه دروغ می‌گوید.

برانکو خطاب به کالدرون: مدیران پرسپولیس دروغ می‌گویند، از همین الان آماده شکایت از پرسپولیس به فیفا باش.

ایگور پانادیچ(مربی سابق دروازه‌بانان پرسولیس): عرب بدترین مدیری است که در عمرم دیدم. او فقط دروغ گفتن را بلد است. می‌خواستیم در پرسپولیس بمانیم اما نه با دروغگوها.

آیاندا پاتوسی(بازیکن سابق استقلال): مدیران استقلال دو رو هستند.

استوکس(مهاجم سابق تراکتورسازی): بازی در ایران برای من عذاب و شکنجه بود! من هرگز در زندان نبوده‌ام، اما با بازی در ایران حس زندانی بودن به من دست داد. من بیشتر طول روز را در اتاقم در هتل سپری می‌کردم و زندگی کاملاً متفاوتی از چیزی را که قبلاً داشتم، در ایران تجربه کردم.

اینها تنها گوشه‌ای از اظهارات کسانی است که اتفاقاً وقتی در ایران بودند مردم آنها را با سخاوتمندی روی چشم‌شان گذاشتند اما همین که رفتند چنین ادبیاتی به کار بردند و چهره ایران و ایرانی را مخدوش کردند. اینکه ما مردمی دروغگو و بدعهد هستیم. این اخبار در سایت‌های بین المللی هم منعکس شد، فکر نکنید آنها تفاوت میان تاج و صفایی‌فراهانی، کفاشیان و ساکت، عرب و فتحی و ... را تشخیص می‌دهند. نه! آنها یک کلمه را به خاطر می سپارند:«ایران»!

- حق دارند! آقا حق دارند! پولشون رو ندادن.

بله! بسیاری از آنها حق دارند. «قرارداد» بسته‌اند و پیش از این هم نوشته‌ام که برای بسیاری از خارجی‌ها نه «مرام» و «غیرت» و «پهلوونی» که قرارداد واژه و «کاغذ مقدس» است. وظیفه‌شان را انجام می‌دهند و در مقابل متوقع هستند که به درستی حق و حقوق‌شان پرداخت شود. وقتی نمی‌شود یک راست می‌روند فیفا و شکایت و ...

به گمانم فیفا در بخش حقوقی‌اش باید یک بخش ویژه «ایران» تاسیس کند از بس بازیکنان و مربیان را ناراضی و شاکی فرستاده‌ایم. این کار خیانت نیست؟ مدیرانی که بدون پشتوانه مالی با بازیکنان خارجی قرارداد امضا می‌کنند و بعد آنها را ناراضی می‌فرستند و زمینه‌ساز مخدوش کردن نام ایران می‌شوند اگر خائن نیستند پس چه هستند؟

برای اعتلای نام ایران و ایرانی بسیاری جان داده‌اند، جان کنده‌اند، رنج دوران برده‌اند، خون دل‌ها خورده‌اند، تا مردم دنیا نام ایران را «محترم» به خاطر بیاورند، از ادبیات و سینما گرفته تا دانش و معماری و ... رواست که مدیران فوتبالی اینطور با این نام و اعتبار بازی کنند؟

اگر نمی‌توانند از پس تعهدات بر بیایند چرا با اعتبار «ایران» بازی می‌کنند و از نو با خارجی‌های دیگری قرارداد می‌بندند؟ که آنها بیایند و بعد از مدتی باز بروند و به سفیران بدنامی ما تبدیل شوند؟

بسیاری از مردم دنیا حتی نمی‌توانند اسپانیا را روی نقشه پیدا کنند اما شیفته بارسلونا و رئال مادرید هستند، این دو باشگاه برای کشور اسپانیا اعتبار و محبوبیت می‌آورند، مثل بایرن مونیخ، منچستریونایتد، لیورپول، یوونتوس و ... آن وقت مدیران ما به واسطه فوتبال، با نام کشورمان چه می‌کنند؟ با عملکرد غلط آن را کنار واژه‌هایی مانند دروغ، فریب، بی‌مسئولیتی، کلاهبرداری مالی و ... می‌نشانند. این ظلم آشکار نیست؟

«ایران» ملکِ شخصی‌ هیچ کسی نیست که دستمایه این معرکه‌ها قرار گیرد. اگر قادر نیستیم به آن چیزی اضافه کنیم، دست‌کم حرمتش را مخدوش نکنیم، اگر کسی اعتقاد قلبی داشته باشد که برای وجب به وجب این خاک چه جان ها و جوان‌هایی هستی‌شان را باخته‌اند هرگز راضی به حراج اعتبار این کشور نمی‌شود ... خائن‌ها به دشمن فقط «اطلاعات» نمی‌فروشند، آنها «اعتبار» و «احترام» را هم حراج می‌کنند!