به گزارش عصرایران، حجه الاسلام محمدرضا زائرى در روزنامه خراسان نوشت:

راهپيمايي عظيم و بي نظير اربعين حسيني در عراق پايان يافت و بار ديگر جلوه هاي درخشاني از حماسه اي مردمي و شگفت را به نمايش گذاشت. اين تجمع عجيب و حيرت انگيز بين المللي با همه خصوصيات سياسي، اجتماعي و همه ابعاد فرهنگي، ديني و معنوي فرصتي است تا دلهاي پراكنده و جسم هاي دور از هم بر محور مشترك محبت حسيني گرد آيند و اتحاد جان ها را در يك حضور يكپارچه تجربه كنند.

يكي از ابعاد قابل تأمل در اين تجربه بزرگ بشري، ظرفيت باورنكردني ميزبانان عراقي در پذيرايي مهمان هاي متنوع و متفاوت از فرهنگها و كشورهاي مختلف است.

ميزبان عراقي -چه در خانه كوچك خود و چه در مهمانسراي بزرگ هيأت- با تحمل و پذيرشي تحسين برانگيز در يك دوره زماني نسبتا طولاني (حدود يك ماه) با دل و جان از مهمانان سيدالشهدا پذيرايي مي كند و اين خدمت مخلصانه را افتخار خود و موجب بركت زندگي اش مي داند.

حال اگر همان ميزبان عراقي اربعين ما بخواهد براي روزهاي پاياني ماه صفر و عزاي امام هشتم عليه السلام به ايران و شهر مشهد بيايد، آيا براي ميزباني و پذيرايي او آمادگي داريم؟
كسي توقع ندارد كه آنها را مثل خودشان به خانه مان ببريم و رخت هايشان را بشوييم و چند روز صبح و ظهر و شب برايشان سفره بياندازيم!

آن نوع ميزباني خاص و استثنايي تنها مخصوص زوار سيدالشهداست و خداوند چنين اراده كرده كه در آخرالزمان زمينه ساز ظهور امام عصر شود و آمادگي لازم را براي بازگشت امام زمان فراهم سازد، پس سخن از مشابه سازي آن نوع ميزباني نيست كه خودمان نيز مي دانيم كه شرايط و اقتضاءات فرهنگي و اجتماعي آن نيز در محيط ايراني ما وجود ندارد.

پرسش اين است: وقتي مهمانان عراقي ما خودشان با هزينه خود به هتل مي روند و براي خدمات ما هزينه مي كنند و ارز هم به شهر و كشور ما مي آورند، براي ميزباني شان توي تاكسي و كوچه و خيابان و رستوران چه قدر آماده ايم؟

حتى اگر جايگاه و قدمت روابط فرهنگي و اعتقادي ميان دو ملت ايران و عراق را در نظر نگيريم و نقش استحكام اين روابط را در تقويت امنيت عمومي منطقه باور نداشته باشيم، حداقل در اين نكته كسي ترديد ندارد كه با شرايط سخت و دشوار اقتصادي كشور حضور اين مهمانان -چه با هدف زيارت و چه با اهدافي مانند درمان- موجب شكوفايي اقتصاد است و سبب رونق كسب و كارهاي متعدد خواهد شد.

شايد كسي بگويد كه برخي از همسايه هاي عراقي ما چنين و چنان كرده اند يا مثلا گسترش اين روابط احتمالا آسيبها و آثار سلبي نيز خواهد داشت، مگر براي حضور شهروندان ما در عراق نمي شود همين سخن را گفت و همين ايراد را گرفت؟

طبيعي است كه در همه امور جنبه هاي گوناگون مثبت و منفي را ملاحظه مي كنيم و با مقايسه هزينه و فايده نتيجه مي گيريم و در اين موضوع هم با همين محاسبه به نتايج مثبت فراوان و آثار ايجابي متعدد ميزباني از همسايگان عراقي مي رسيم كه اگر بر اساس خلقت و اراده الهي با ما چند اختلاف و تفاوت طبيعي دارند، نقاط مشترك بسيار در ميان ما هست و بيش از همه اختلاف ها و تفاوت ها داراي سرنوشت يكسان و مصالح و منافع واحد هستيم.

آنان در اربعين حسيني از ما كريمانه و محبت آميز پذيرايي كرده اند، اكنون نوبت ماست كه به عنوان خادمان و دوستداران امام هشتم - كه دين ودنيا و عزت و زندگي مان از اوست- از زائران او پذيرايي كنيم!