عصر ایران ؛ کاوه معین‌فر - دوستی تعریف می‌کرد آخر هفته گذشته با بچه‌های 11 و 5 ساله‌اش می‌خواسته به سینما برود ولی هر چه در سینما تیکت می‌گردد فیلمی پیدا نمی‌کند که بچه‌هایش را به دیدن آن ببرد.

در نمایه اولیه سایت سینما تیکت که 15 فیلم را نشان می‌دهد اکثر فیلم‌ها (۱۲+) و (۱۵+) دارد و چهار فیلم که محدودیت سنی ندارد اصلا ارتباطی به کودک ندارد. بعد از جستجوی بیشتر در قسمتی که آیکون «فیلم‌های بیشتر» وجود دارد اگر کلیک کنید 2 فیلم با موضوع «کودک و نوجوان» وجود دارد که‌ یکی از آنها (تپلی و من) فقط‌ در فرهنگسرای بهمن یک تک سانس نمایش دارد و در مشهد 3 سالن و در کرج و بوشهر یک سالن اما فیلم دوم هم (تولدت مبارک) در تهران هیچ نمایشی ندارد و فقط در سینما فلسطین تبریز نمایش دارد!

با این نگاه می‌توان گفت که تقریبا سینمای کودک و نوجوان در سبد سینمای ایران بسیار کمرنگ است و حتی اگر بگوییم وجود ندارد هم پر بیراه نگفته‌ایم.

هر سال در زمان جشنواره کودک تعدادی فیلم معرفی می‌شوند که در سال گذشته با موضوع کودک و نوجوان ساخته شده‌اند واقعا باید پرسید این فیلم‌ها را کی و کجا نمایش می‌دهند؟ علی الخصوص وقتی که اکثریت آنها با حمایت‌ نهادهای مختلف تولید شده‌اند.

شاید گفته شود که در مناسبات اکران، توان رسیدن به پرده و یا قدرت بر روی پرده ماندن را ندارند به دلیل اینکه در رقابت با قیلم‌های تجاری شکست می‌خورند ولی باید گفت اینجا باید اساسا عامل فروش را کنار گذاشت و یک سهمیه همیشگی برای کودکان در این سینمای ایران کنار گذاشت.

برای کودکان به عنوان مخاطبان قابل توجهی (هم به لحاظ کمی و هم کیفی) سینمای ایران هر هفته و هر ماه باید فیلمی وجود داشته باشد که بچه‌ها را برای دیدن آن برد و بی تعارف این وظیفه دولت است که این مهم را در برنامه ارائه کالاهای فرهنگی قرار دهد.

دوستی که در فرانسه زندگی می‌کند و برای سفری به تهران برگشته بود برایم تعریف می‌کرد که یک روز از طرف دبستان پسرم به یک کنسرت کلاسیک معروف در پاریس دعوت شدیم هم بچه‌ها و هم والدین حضور داشتند، می‌گفت وقتی وارد سالن شدیم، طبیعتا همگی در سر جاهای خودمان بر اساس شماره بلیت صادر شده مستقر شدیم چیزی که برایم جالب بود این بود که 2 ردیف اول سالن (بهترین و نزدیکترین نقطه به صحنه اجرا) را خالی گذاشته بودند و من با خودم فکر کردم حتما اشخاص نامدار یا صاحب منصبی قرار است بیایند و در این 2 ردیف بنشینند.

نزدیک زمان اجرا شد و تمامی نوازنده‌ها بر روی سن قرار گرفتند، وقتی که رهبر ارکستر وارد شد یک خوشامدی به همه حضار گفت و اعلام کرد چون این اجرا برای کودکان است از بچه‌ها خواهش می‌کنم به این 2 ردیف جلو بیایند و از اینجا شاهد اجرا باشند.تعریف می‌کرد باید می‌دیدی بچه‌ها چه احساسی داشتند که در چنین جایگاه ویژه‌ای قرار گرفتند و چه اعتماد به نفسی در چهره‌شان موج می‌زد.

وقتی به این خاطره دوستم فکر می‌کنم با خودم می‌گوییم ما تا چه حد به کودکانمان فکر کرده و به حس و نظر آنها اهمیت می‌دهیم؟

زمانی سینمای کودک و نوجوان جایگاه مهمی در سینمای ایران داشت و کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان نقش مهمی در تولیدات این گونه فیلم‌ها ایفا می‌کرد ولی حال با بدبختی هم یک فیلم در سبد اکران ندارند!

رفتن کودکان و نوجوانان به سینما و هر اتفاق فرهنگی دیگری متضمن دعوت مخاطب آینده به فرهنگ و هنر است و این اتفاقی است که از هر نظر و جنبه‌ای به آن نگاه کنیم نتیجه مثبت و سازنده دارد.

یادمان باشد هر آنچه در معرض ذهن، چشم و گوش کودکانمان قرار می‌گیرد قطعا مانند بذری است که در آینده محصول می‌دهد.