.png "عصر ایران")
۱۰ دی ۱۴۰۴
به روز شده در: ۱۰ دی ۱۴۰۴ - ۱۱:۵۷
برفبازی بازیکنان تراکتور به کارگردانی بیرانوند (فیلم) کرونا و خطر روانیِ سوگِ ناتمام
تدفین اغراق شده و گاهی نمایشی محترمانه نیست اما این روزها کرونا کاری کرد که از آن طرف بام افتادیم.
عصرایران؛ احسان محمدی- چندسال پیش رفته بودم تشییع جنازه پدر دوستی قدیمی. طبق معمول لحظه تدفین، جمعیت هجوم آورد، دو نفر قبل از مرحوم توی قبر سقوط کردند. صورت یکی خونآلود شد و کتف دومی در رفت یا شکست. همانطور که به عالم و آدم ناسزا میگفت به زحمت از توی قبر بیرونش آوردند و بردند بیمارستان ... و دوباره جمعیت به هلدادن مشغول شد!
در بسیاری از مناطق ایران معمولاً به جای تشییع جنازه به تعقیب جنازه مشغولیم. جوری دنبال تابوت میدویم که انگار نگرانیم مرحوم از تابوت بیرون بیاید و فرار کند. هیچوقت معنای این کارها را نفهمیدم. حتی در تدفین عزیزترینِ عزیزانم. تدفین اغراق شده و گاهی نمایشی محترمانه نیست اما این روزها کرونا کاری کرد که از آن طرف بام افتادیم.
کسانی که در این ایام عزیزی از دست دادهاند میدانند که شیوه سوگواری به شکل بنیادینی تغییر کرده است. ما که دههها عادت داشتیم مراسم ختم را پر و پیمان بگیریم، حالا حتی امکان در آغوش گرفتن هم را برای تسلی دادن نداریم.
پیشتر لحظه تدفین یک سفر کرده، غوغایی میشد. کسانی بیهوده اما غیرارادی تقلا میکردند که اجازه ندهند عزیزشان را به خاک بسپارند، نزدیکان متوفی همدیگر را محکم در آغوش میگرفتند، دلداری میدادند و زیر بازوی هم را میگرفتند تا قامت کسی نشکند، ولی حالا دورتر میایستند، شانهها و سرها فرو افتاده و فقط نگاه میکنند ... لب میگزند، اشک میریزند و نگاه میکنند.
مرگ همیشه برای انسان غیرمنتظره و تلخ است حتی اگر فکر کند آمادگی روبرو شدن با آن را دارد. به همین دلیل وقتی مرگی رخ میدهد افراد تلاش میکنند کنار هم باشند، گریه کنند، در مورد متوفی حرف بزنند، با تقسیم کار در مراسم احساس همدلی کنند و این بار را با هم روی دوش بکشند. حتی روانشناسان توصیه میکنند باید به بازماندگان اجازه سوگواری و گریه کردن داد و با جملاتی مانند «مرد که گریه نمیکنه» یا «فقط تو عزادار نیستی و شیون نکن» و ... مانع از ابراز احساسات آنها نشد.
اما آنچه این روزها رخ میدهد «سوگ ناتمام» است. بازماندگان این رنج را باید به تنهایی بر دوش بکشند. درست مثل سیزیف که محکوم شده بود سنگی را از ته دره کول کند و به نوک قله ببرد و درست وقتی آن را روی قله میگذاشت، سنگ قل میخورد و به نقطه اول برمیگشت و این چرخه تا ابد برای او ادامه داشت. تکرار یک رنج مکرر.
پس از درگذشت مادربزرگم، داییها و خالهها درست مثل مادرم هر کدام تنها در خانههایشان سوگواری کردند. تلفنی و از راه دور پاسخ تسلیتها را دادند، گاهی حتی تلفنی با هم حرف زدند و پشت گوشی گریه کردند. این نوعی تلاش برای همدردی و تسکین است اما ناتمام. کافی نیست. تغییر یک رفتار نهادینه شده به این آسانی ممکن است.
به نظر میرسد این ماجرا آثار و تبعات روحی عمیقی برجای بگذارد که شاید بعدها روانپزشکان بگویند ریشهاش در سوگواریهای ناتمام است.
لینک کوتاه: کپی لینک
نتانیاهو: ایران باید این واقعیت را بپذیرد که نمی تواند غنی سازی داشته باشد تمایل به ترک شغل: ناسازگاری فردی یا جسارت و پیشروی؟ درگذشت بازیگر سریال های «شنود» و «ویپ» نتانیاهو: بهدنبال تشدید تنش با ایران نیستم، مگر این که ایران حمله کند تغییر چهره ندا قاسمی؛ استایل شیک شیرین نون خ (عکس) منبع پروتئین مردم جهان از کجاست؟ مقایسه قارهها در یک نگاه (اینفوگرافیک) موافقت مجلس با کلیات لایحه الحاق ایران به کنوانسیون مکه مکرمه /هدف: بازگرداندن اموال محکومان از کشورهای عضو این معاهده ۴ شیء باستانی در جیرفت کرمان کشف شد(+عکس) مدیرعامل بانک رفاه: توسعه سرمایهگذاری خارجی بوشهر با ابزارهای نوین بانکی ضروری است دادستان کل کشور: اعتراضات معیشتی بخشی از واقعیتهای اجتماعی است / برخورد قاطع با تبدیل اعتراضات اقتصادی به ابزار ناامنی دردسر افراد مبتلا به اوتیسم با تغییر مدلهای «چتجیپیتی» سیاست خارجی آمریکا در ۲۰۲۵: دوپاره و ناپایدار واردات با کارت بازرگانی دیگر محدودیتی ندارد چهرۀ «لوریک میناسیان» 25 ساله در پشتصحنه یک تئاتر؛ دهۀ 40 قیمت میلگرد امروز ۱۰ دی ۱۴۰۴ + جدول
اخبار و تحلیل های ترکیه