عصر ایران؛ مجله تصویری سلاح - پیش از ظهور هواپیماهای پنهان‌کار یا رادار گریز، ارتش آمریکا رویکردی کاملا متفاوت درباره چگونگی استفاده از هواپیماهای خود در میدان نبرد و مناطق مورد اختلاف با کشورهای دیگر داشت. این رویکرد در دو واژه خلاصه می شد:

در سال های ابتدایی توسعه سیستم دفاع هوایی، آمریکا علاقه کمتری به توسعه هواپیماهای پنهان‌کار داشت و بیشتر بر توسعه پرنده هایی غیر قابل لمس - محصولاتی که از ارتفاع پروازی زیاد، سرعت زیاد یا هر دو برخوردار بودند تا انواع مختلف سیستم های دفاع هوایی را مغلوب کنند - متمرکز بود.

زمانی که پنتاگون موضوع طراحی هواپیمایی که بتواند به واسطه سرعت و ارتفاع زیاد از رهگیری دشمن فرار کند را مطرح کرد، کلی جانسون، مهندس افسانه ای شرکت لاکهید که در طراحی محصولات شناخته شده ای همچون سی-130 و یو-2 نقش داشت، بهترین گزینه برای تحقق این هدف به نظر می رسید. هواپیمای جاسوسی یو-2 که با بودجه ای کم و در بازه زمانی چند ماهه طراحی و ساخته شده بود، مفهوم پرواز بر فراز آسمان و سامانه های دفاعی دشمن را ثابت کرده بود، اما پس از آن آمریکایی ها به هواپیمایی نیاز داشتند که بتواند از هر چیزی که روس ها به سمت آن شلیک می کنند، فرار کند. نتیجه تلاش های صورت گرفته معرفی خانواده جت های پرنده سیاه، از جمله نمونه عملیاتی اس‌آر-71 بود. اس‌آر-71 همچنان سریع‌ترین هواپیمای نظامی عملیاتی است که در آسمان به پرواز درآمده است.

حقایق جالب توجهی بسیاری درباره هواپیمای اس‌آر-71 وجود دارند، اما در ادامه سه مورد که شاید کمتر آنها را شنیده باشید، ارائه شده اند.

بیش از 4,000 موشک به سمت هواپیمای اس‌آر-71 شلیک شدند که هیچ کدام به هدف برخورد نکردند

هواپیمای اس‌آر-71 ملقب به پرنده سیاه بمدت 34 سال به عنوان یک هواپیمای نظارتی با قابلیت پرواز در ارتفاع بالا و سرعت زیاد در خدمت نیروی هوایی آمریکا قرار داشت. این هواپیما توانایی پرواز در ارتفاع حدود 80 هزار پایی با سرعت بیش از 3 ماخ را داشت. این ترکیب از سرعت و ارتفاع، هواپیمای اس‌آر-71 را به پرنده ای غیر قابل لمس برای سامانه های موشکی ضد هوایی دشمن تبدیل کرد و حتی زمانی که نیروهای نظامی یک کشور از پرواز هواپیمای اس‌آر-71 در آسمان خود آگاه بودند، نمی توانستند کاری برای مقابله با آن انجام دهند. بنابر داده های نیروی هوایی ارتش آمریکا که از گزارش های خلبانان و منابع اطلاعاتی دیگر جمع آوری شده اند، طی پروازهای عملیاتی هواپیمای اس‌آر-71 بیش از 4,000 موشک به سمت آن شلیک شدند، اما هیچ کدام هرگز قادر به لمس این هواپیمای فوق سریع نبودند.

شیشه کابین هواپیمای اس‌آر-71 به شدت داغ می شد، از این رو، باید از کوارتز ساخته می شد

پرواز در ارتفاع بالا و سرعت زیاد فشار قابل توجهی بر هواپیما و سرنشینان آن وارد می کرد و این شرایط شرکت لاکهید را مجبور می کرد تا برای مشکلاتی که ظاهر می شدند راه حل های خلاقانه ای بیابد. یکی از این مشکلات مقدار گرمایی بود که شیشه کابین هواپیمای اس‌آر-71 باید در سرعت های زیاد تحمل می کرد و اغلب بیش از 600 درجه فارنهایت (315 درجه سلسیوس) بود. طراحان در نهایت تصمیم گرفتند تا از کوارتز برای تولید شیشه های کابین هواپیمای اس‌آر-71 استفاده کنند که بهترین گزینه برای پیشگیری از هر گونه تاری یا اعوجاج پنجره زیر این شرایط سخت بود. از این رو، آنها کوارتز را به صورت اولتراسونیک به بدنه تیتانیومی هواپیما متصل کردند.

هواپیمای اس‌آر-71 آخرین هواپیمای بزرگ نظامی بود که با استفاده از یک خط کش محاسبه طراحی شد

حقایق باورنکردنی بی شماری درباره هواپیمای اس‌آر-71 وجود دارند، اما این یکی از معدود حقایقی است که به طور خاص به افرادی که وظیفه طراحی آن را بر عهده داشتند، مربوط می شود. اندکی پس از تولید و پرواز هواپیمای اس‌آر-71، بیشتر محاسبات ریاضی دشوار و طراحی هواپیما با کمک کامپیوترها انجام می شد که می توانستند با سرعت و دقت بیشتری کار کنند، اما این در مورد طراحی پرنده سیاه صدق نمی کند. کلی جانسون و تیم وی از خط کش های محاسبه (خط کش لغزنده) برای کمک به محاسبات خود در طراحی هواپیمای اس‌آر-71 استفاده کردند. سال ها بعد، این هواپیما با استفاده از کامپیوترهای مدرن مورد بازبینی قرار گرفت، اما مشخص شد نیازی به تغییر در طراحی آن وجود ندارد.

ترجمه: محمدمهدی حیدرپور

بیشتر بخوانید:

*لویال وینگمن؛ نخستین هواپیمای جنگی جدید استرالیا طی نیم قرن گذشته (+عکس)

*بمب افکنی که هرگز بازنشسته نمی شود!(+تصاویر)

*میاسیشف VM-T آتلانت؛ بمب افکن ویژه حمل بار! (+تصاویر)

*موفقترین بمب افکن شوروی سابق و نیروی هوایی روسیه(+عکس)