۲۷ آذر ۱۴۰۴
به روز شده در: ۲۷ آذر ۱۴۰۴ - ۱۲:۱۱
فیلم بیشتر »»
کد خبر ۸۹۸۰۷۶
تاریخ انتشار: ۲۱:۱۱ - ۲۲-۰۴-۱۴۰۲
کد ۸۹۸۰۷۶
انتشار: ۲۱:۱۱ - ۲۲-۰۴-۱۴۰۲

قطر عجیب کابلی که یک پل معروف در آمریکا را نگه داشته است! (+عکس)

پل گلدن گیت یک پل معلق در سان فرانسیسکوی آمریکا است که این شهر را به شمال ایالت کالیفرنیا وصل می‌کند. این پل روی تنگه گلدن گیت ساخته شده‌است.

عصر ایران- ضخامت یکی از کابل هایی که پل گلدن گیت را نگه داشته اند، در تصویر مشاهده می کنید.

گفتی است؛ این پل با هزینه ۳۵ میلیون دلار ظرف مدت ۴ سال در سان فرانسیسکو ساخته شده‌است. پل گلدن گیت در ۲۷ مه ۱۹۳۷ گشایش یافت و در فاصله بین سال‌های ۱۹۳۷ تا ۱۹۶۴ با طول ۱۳۰۰ متر طولانی‌ترین پل معلق جهان محسوب می شد.  ارتفاع این پل از سطح آب ۶۷ متر و وزن آن ۸۸۷٬۰۰۰ تن است. دوبرجی که در طول این پل ساخته شده‌اند ۲۲۷ متر ارتفاع دارند.(ویکیپدیا)

در تابلوی راهنما اطلاعات جالبی مانند قطر، طول و تعداد سیم های موجود در یک کابل ذکر شده است که در تصویر قابل مشاهده است.

طول یک کابل: 2331.7 متر

قطر یک کابل: 92.4 سانتیمتر

تعداد سیم های داخل یک کابل: 27572

کل سیم مورد استفاده: 128748 کیلومتر

وزن کابل: TONS) 24500)

قطر عجیب کابلی که یک پل معروف در آمریکا را نگه داشته است! (+عکس)

پربیننده ترین پست همین یک ساعت اخیر
برچسب ها: گلدن گیت ، پل
ارسال به دوستان
"سود سهام رزمندگان"؛ هدیه کریسمسی ترامپ به سربازان آمریکایی دستیار ترامپ: نفت ونزوئلا متعلق به آمریکا است رشد تجارت خارجی غیرنفتی کشور تشخیص دیرهنگام؛ بزرگ‌ترین چالش درمان سرطان پستان در ایران استایل زمستانی و درخشان «آرام جعفری»؛ پیشواز کریسمس با تم نقره‌ای (عکس) لغو دائمی تحریم‌های سوریه از سوی کنگره آمریکا پزشکیان: از موقعی که آمدیم از چپ و راست مشکلات بارید؛ باران هم نمی‌بارید پلیس راه: بارش برف در جاده های کشور؛ زنجیر چرخ الزامی است تداوم جلسات سایپا و قطعه‌سازان؛ چشم‌انداز مثبت برای سایپا واشنگتن پست: حمله به ایران نقشه مشترک ترامپ و نتانیاهو بود/ 2 رهبر وانمود کردند که درباره ایران اختلاف دارند افت صادرات فرش دستباف ایرانی از ۲ میلیارد دلار به ۵۰ میلیون دلار پزشکیان: در هر شرایطی باید ماندگاری، مقاومت و توسعه را حفظ کنیم چهره متفاوت «المیرا دهقانی» در نقش معشوقه جنجالی ونگوگ (عکس) اسم «ستاد خبری» را تغییر دهید زیدآبادی: آقای پزشکیان؛ یادداشت مرا می خوانید؟