هوشنگ جاويد معتقد است: آواها و نواهايي رمضاني فقط در حال و هوايي حزن آميز هستند و جنس صداي خواننده غم و حزن ايجاد ميكند، بنابراين نميتواند احساس معنوي را منتقل كند.
اين كارشناس و پژوهشگر موسيقي مقامي با بيان اين مطلب به ايسنا گفت: در گذشته آواز در ماه مبارك رمضان، جانشين ترانهها ميشد. در واقع رمضان باعث ميشد متن موضوعي آوازها تغيير كند و مضمونهاي ستايش و نيايش در آوازها مطرح شود.
وي ادامه داد:در ماه رمضان آوازهاي بيشمار و متنوعي ارائه ميشد كه نامش را موسيقي رمضان ميگذاشتند. همچون رمضانيهها و .. كه با صداي بسيار زيبايي خوانده ميشدند و در ستايش ماه رمضان بود.
هوشنگ جاويد با اشاره به شرايط فعلي موسيقي در ماه رمضان،گفت: ترانهها و آواهاي رمضاني امروز ديگر نميتوانند، تاثيرگذاري گذشته را داشته باشند چرا كه مناجاتخوانها و افرادي كه در گذشته اين كار را انجام ميدادند به دنبال مسائل مالي نبودند و اين كار را يك وظيفهي ديني تلقي ميكردند و حرف دل خود را بيان ميكردند.
وي ادامه داد: امروز خوانندگي يك كار است و شخصي كه اجرا كنندهي چنين موسيقيهايي است بيشتر بر مسائل مادي حساب ميكند، بنابراين ميتوان گفت آن ارتباط در گذشته، ارتباط معنوي بود و اين ارتباط، هنري است.
هوشنگ جاويد در بخش ديگري از سخنانش با بيان اينكه،آواها و نواهاي رمضاني در گذشته درون مايه داشتند گفت: امروز خواننده يا مناجات خوان بر مبناي احساس ميخواند و اين روند ارتباط عميق با ذات باري تعالي ندارد.
وي در ادامه با بيان اينكه ترانههاي ماه رمضان ترانههايي در ستايش اين ماه هستند درعين حال مطرح كرد: ترانه سازيهاي ما مشكلاتي دارند و بايد دقيقتر به آن توجه شود.
هوشنگ جاويد يادآور شد: در گذشته كسي كه خوانندگي ميكرد، سحرگاه مردم را در تنهايي خود و با لطافت بيدار ميكرد. اين ارتباط زمين تا آسمان با اين ارتباط مكانيكي كه از طريق راديو و تلويزيون به وجود ميآيد فرق دارد.
اين پژوهشگر معتقد است: امروز خوانندهي خوب نداريم، شاعر خوب هم نداريم. بخش عمدهي شاعران ما در 70 سال گذشته تحت تاثير جريان هاي فرهنگي و سياسي از اشعار كساني كه براي رمضان ميسرودند ايراد ميگرفتند. به هرحال يك جريان و تفكر حزب توده بين اهل ادب ما بود كه هر نوع شعر مذهبي را سركوب ميكرد و هر شعري از اين دست را فاقد معني ميدانست.
وي ادامه داد:سالهاست كه ديگر كسي شعري براي رمضان نگفته است كه امروز به مرحلهي اجرا و خواندن برسد.
جاويد با اشاره به آثار موسيقي و ترانههاي اين روزهاي ماه رمضان گفت: مضمون اين آثار بيشتر عاشقانه است نه عارفانه. اگر هم عارفانه باشد يك عرفان بدون هويت است. موضوع از ياد رفته، در گذشته رمضان اين قدر مهم بوده كه براي هر روز رمضان يك آهنگ خاص وجود داشته است.در واقع به تعداد روزهاي ماه رمضان بايد نوا ايجاد شود.
وي با بيان اينكه طي سالهاي گذشته هيچ برنامهاي ويژهي نواهاي رمضان نداشتيم، ادامه داد: من دستگاهها و به خصوص وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي را مقصر ميدانم. آن ها به جاي اينكه فرهنگ ايجاد كنند همه چيز را ممنوع كردند، اين قدر به فرمها ايراد گرفتند و گفتند اين خلاف جريان است كه به اينجا رسيديم.
اين پژوهشگر از وضعيت اسفبار نواهاي رمضان اظهار تاسف كرد و خاطرنشان كرد: افراد خوبي در اين زمينه داشتيم كه شناخته نشدهاند، مثل حاج احمد مراتب كه حتي يك دقيقه از صدايش نيز ضبط نشده است. سيد احمد قوام و مهدي حميدي همگي از خوانندگان درست موسيقي ما بودند كه سالهاست اثري از صدايشان نيست.
هوشنگ جاويد دربارهي پيشنهادش براي بهبود اين وضعيت گفت: براي چيزيي كه دارد نفسهاي آخرش را ميزند،پيشنهادي ندارم. مدت ها پيش از مركز موسيقي نيز از من براي راه اندازي مكتب خانههاي موسيقي پيشنهاد خواستند اما ديگر هيچ پيگيري نكردند، چرا كه موسيقي براي مسؤولان دغدغه نيست آن ها از چنين موسيقيهايي فقط بهرهي مناسبتي ميبرند و تمام.
وي پيشنهاد كرد: بهتر است به جاي اينكه مسابقهي اذان برگزار كنند، موذن پرورش دهند. امروز رمضانيه نداريم و سالهاست كه كسي براي رمضان شعر نميگويد.