پرویز تنها در فلسطین

جشنواره فیلم فجر روز سوم را از سرگذراند، حاشیه ها کمتر شده و امکانات برج میلاد برای اهالی رسانه بهبود یافته است.

در روز سوم جشنواره پنج فیلم در محل برج میلاد نمایش داده شد که طبق معمول این روزها فیلم شاخصی در میان آنها که خواب را از سر اهالی رسانه برباید پیدا نشد؛ بنابراین ترجیح دادیم ظهر به سینما فلسطین برویم تا فیلمی را ببینیم که در طول ده روز برگزاری جشنواره فقط  در سه سانس نمایش داده می شود، فیلم سینمایی "پرویز" به کارگردانی مجید برزگر، فیلمسازی که اولین فیلمش "فصل باران های موسمی" چندسال پیش در جشنواره به نمایش درآمد و مورد استقبال منتقدان و سینماگران قرار گرفت ولی مجال اکران عمومی نیافت.

برزگر حالا با فیلمی دیگر به جشنواره آمده تا بار دیگر شایستگی هایش را اثبات کند. صف طولانی جلوی سینما فلسطین عجیب نبود چون طبیعی است مخاطبان جدی سینما کنجکاو باشند تا اثر جدید این فیلمساز خلاق را ببینند.


فیلم مجید برزگر به دلیل آنکه قبل از جشنواره فیلم فجر در چند فستیوال جهانی حضور یافته بود امکان حضور در بخش مسابقه سینمای ایران را نداشت وگرنه قطعا می شد از آن به عنوان یکی از آثار برجسته جشنواره سی و یکم نام برد. حال که اهالی رسانه توقعاتشان از دبیر جشنواره را به کرسی می نشانند ای کاش از ایشان درخواست نمایش فوق العاده این فیلم را در سینمای جشنواره می کردند تا حق مطلب در مورد آن ادا شود.

برلین زیر صفر

روز سوم جشنواره مخاطبان شاهد نمایش فیلم سینمایی "برلین منفی هفت" به کارگردانی رامتین لوافی پور بودند. فیلمی به تهیه کنندگی موسسه رسانه های تصویری که دبیر جشنواره امسال ریاست آن را برعهده دارد و سیامک پورشریف فیلم را با بودجه دولتی درمورد پناهندگی ساخته است. نسبت به روزهای گذشته این فیلم گزینه جدی تری برای دیده شدن و بحث و جدل بود هرچند فیلم به گفته تهیه کننده اش فیلمی در مورد یک خانواده عراقی بود که ما عاقبت پناهندگی آنها را به آلمان مشاهده می کنیم. قضاوت و تحلیل در مورد فیلم را به زمان اکران عمومی آن موکول می کنیم.

کلوزآپ گلوله

سانس آخر روز سوم همه منتظر بودند تا فیلمی با نام "فرشتگان قصاب" را ببینند که قرار بود روایتی از حضور نظامیان آمریکایی در افغانستان باشد.

فیلمی که در آن سرباز آمریکایی خوراکی اش را از سر دلسوزی به کودک افغان می دهد و دقایقی بعد اعضای بدن کودکان را از بدنشان جدا می کند تا تجارتی به راه بیاندازد.

ای کاش سهیل سلیمی این کارگردان فیلم اولی با ساخت این فیلم پا به جشنواره نمی گذاشت، فیلمی که شخصیت اصلی اش اسلوموشن گلوله هایی بود که به قلب شهروندان بی گناه افغان می نشست و دوربین اش در آسمان معلق بود و هر لحظه مطمئن تر می شدیم که کارگردانی پشت دوربین حضور ندارد.

فیلمی با دیالوگ های گل درشت که رسالتش را فهماندن این موضوع می دانست که آمریکا بی خود و بی جهت به افغانستان حمله کرده و مردم افغان بی گناه کشته می شوند که مخاطب خود بهتر از هرکسی این را می فهمد.

فیلم فرشتگان قصاب که با عوامل و بازیگران حرفه ای ساخته شده را می توان کلاس درس سلطه شناسی با سکانس های سطحی و میزانسن رهاشده نامید. قطعا نمی توان از نام دکتر حسن عباسی که در تیتراژ ابتدایی فیلم به عنوان مشاور فیلمنامه آمده بود به راحتی گذشت که شاید کلاس سلطه شناسی را در سینما آزموده باشند هرچند توقع ما بیشتر از اینها بود. خدا را شکر می کنیم که این فیلم دربخش مسابقه حضور ندارد و در بخش غیررقابتی نمایش داده می شود.

مقداری چای، اینترنت پرسرعت و یک صندلی خالی

پس از آنکه در روز اول جشنواره در برج میلاد چای سهمیه بندی شده و شعار "ژتون بیار چای ببر" نقل محافل اهالی رسانه شده بود در روز دوم و سوم زحمت کشان جشنواره منت نهادند و اهالی رسانه و منتقدان را از صف چای معاف کردند تا با خیالی آسوده کسانی که از 10 صبح تا انتهای شب در کاخ جشنواره هستند چای بنوشند تا شاید خستگی شان به در شود و کابوس این فیلم های ضعیف را فراموش کنند. تعدادی صندلی هم اضافه شد تا در مواقع خستگی بتوان به آن چشم نظری داشت.

صف و همچنان صف...

هرساله یکی از پدیده هایی که در ایام برگزاری جشنواره فیلم فجر خودنمایی می کند تشکیل صف های طولانی مخاطبان برای دیدن فیلم های شاخص جشواره است و امسال به رغم اینکه فیلم چندان شاخصی در جشنواره به چشم نمی خورد، علاقه مندان سینما در سینماهای مردمی با تشکیل صف ساعت ها قبل از شروع نمایش فیلم رونق خاصی به سالن های سینما داده اند.

سینما آزادی که در روزهای قبل از شروع جشنواره به دلیل سیاست های مدیران حوزه هنری با ریزش جدی مخاطب مواجه شده بود این روزها شاهد صف های طولانی برای دیدن آثار شاخص جشنواره است. فیلم های حوض نقاشی، رسوایی و کلاس هنرپیشگی سه فیلمی بودند که در سینما آزادی مورد استقبال عجیب علاقه مندان قرار گرفتند.

جشنواره ی سی و یکم امسال پر است از نام های جوانی که نوید ظهور نسل تازه ای از فیلمسازان را می دهند؛ هرچند باید تا انتها صبر کرد و آثار را به قضاوت نشست.

جشنواره فیلم فجر هرساله در حال پوست انداختن است و امسال هم از یک طرف خلاء حضور چهره های نام آشنای سینمای ایران حس می شود و از طرف دیگر چشم امیدمان به ظهور و درخشش نسل خلاقی از فیلمسازان تازه نفس است.

باید منتظر باشیم و ببینیم امسال که سیمرغ مان واقعا بلوری شده چه فیلم ها و فیلمسازانی دستشان به این سیمرغ اجنبی که از دیار چک آمده، خواهد رسید.