پروژه One Goal که با پشتیبانی فیفا و توسط کلارنس سیدرف و کریستین کارمبو دو ستاره بازنشسته فوتبال رهبری می شود می کوشد از طریق فوتبال توجه به فقر و تبعیض علیه کودکان راافزایش دهد.

عصر ایران؛ احسان محمدی- جام ملت های آسیا با قهرمانی استرالیا خاتمه یافت. زردها جام را بالای سر بردند، عرب های حوزه خلیج فارس شاکی شدند که این رسم انصاف نیست جام قهرمانی آسیا به یک کشور در قاره اقیانوسیه برود، ژاپنی ها و کره ای ها به خانه برگشتند تا برای مسابقات بعد در آرامش برنامه ریزی کنند، ما هم بعد از مقادیری ناسزا که نثار بنجامین ویلیامز کردیم و یقه درانی هایی در حمایت یا نفرت از کارلوس کی روش به زندگی عادی فوتبالی مان برگشتیم؛ به مصاحبه های تند بی هدف، به جملات فیلسوفانه – تاریخی خوش تراش که منبع شان احتمالاً نه تاریخ که نوشته های فیس بوک است منتسب به صادق هدایت و کورش کبیر. به جمله های کلیشه ای «اگر من تیم را از اول بسته بودم حالا نمی باختیم». به « تقصیر داور بود و این یک توطئه علیه تیم ماست» و ....

بعید است در سررسید ها و دفترچه های یادداشت و تبلت هایی که مُد است مدیران و تصمیم گیران با خود به جلسات می برند تا سخنان گهربار همدیگر را در آن یادداشت کنند کسی در مورد جام ملت های استرالیا نکاتی نوشته باشد که بعدها به کاربرگزاری یک تورنمنت بین المللی بیاید. موضوعاتی مثل چگونگی میزبانی، نحوه برگزاری کنفرانس مطبوعاتی، نحوه استقبال و بدرقه تماشاگران خارجی، شمایل اهدای جام و هدف های بلند مدت.

یکی از موضوعاتی که در رسانه های داخلی زیر هیاهوی مدل موی علیرضا حقیقی و خالکوبی اشکان دژاگه و سربازی گم گشته به نام مهرداد پولادی و پخش «صدای پرخروش» هواداران تیم ملی به جای «سیمای» آنها گم شد پروژه One Goal بود. اگر سایت ها و خبرگزاری های مختلف را چک کنید تقریباً چیزی در مورد این پروژه نمی بینید اما به باور من جانمایه برگزاری هر مسابقه ورزشی سود و هیجانی است که به آدم ها می رسد.

طبق برخی برآوردها در آسیا بیش از 100 میلیون کودک از سوء تغذیه رنج می برند. بیش از یک سوم از 350 میلیون کودک از لاغری مفرط در عذاب اند و هزاران و میلیون ها کودک فاقد امکانات تحصیل و تفریح هستند.

پروژه One Goal که با پشتیبانی فیفا و توسط کلارنس سیدرف و کریستین کارمبو دو ستاره بازنشسته فوتبال رهبری می شود می کوشد از طریق فوتبال توجه به فقر و تبعیضی را که نسبت به کودکان روا داشته می شد افزایش دهد. آنها کمپین بزرگی را در سراسر جهان راه انداخته اند که به واسطه آن بتوانند زمینه زندگی بهتر را برای کودکان در کشورهای فقیر فراهم آورند تا داشتن یک توپ فوتبال رویا نشود. تا فوتبال با پای برهنه روی زمین های خاکی و جاده های آسفالت جایش را به آموزش مدرن بدهد.

ممکن است بسیاری شانه بالا بیندازند و بگویند همه این حرف ها «شو» است. نمایش انسان دوستی است. اما حتی نمایش انسان دوستی از مستندهای انسان خواری بهتر است. وقتی فضای رسانه ها پُر شده است از سرهای بریده و بدن های متلاشی شده که زامبی های داعش با آن بدن های فربه و متعفن سرمستانه منتشر می کنند و می گویند ما «تشنه خونیم»!

باید به احترام آدم هایی که پروژه هایی از این دست را راه اندازی و هدایت می کنند و کودکان پابرهنه را زیر نور پروژکتور فوتبال می گذارند کلاه از سر برداشت. « نه به نژاد پرستی» و « بازی جوانمردانه» که بارها شعارهای برگزاری تورنمنت های بین المللی بوده اند هم در آغاز این گونه پا گرفتند تا امروز که افتان و خیزان اما امیدوار رو به جلو می روند. پروژه One Goal به نوعی شعار مسابقات جام ملت های آسیا 2015 بود تا فوتبال وسیله ای برای اتحاد و توجه بیشتر به کودکان شود.

از تورنمنت های بزرگ ورزشی به غیر از گل زدن و گل خوردن و آفساید و پنالتی تصویرهای دیگری هم به ذهن بسپاریم و بیاموزیم که هیچ رقابتی وقتی در آن به انسان و ارزش های انسانی پرداخته نشود و با اشک و لبخند و تپش های قلب همراه نشود ماندگار نمی شود و با خاطرات گره نمی خورد.

تماشاخانه