تاکنون دانشمندان بینش درستی از ارتباط دقیق بین درک و رفتار نداشتند اما دستاورد جدید محققان می‌تواند در نهایت به پزشکان در تشخیص و درمان بهتر اشکال مختلف اوتیسم کمک کند.

محققان مؤسسه فناوری کالیفرنیا در تحقیقات جدید خود نشان دادند که مبتلایان به اوتیسم اغلب بجای توجه به چهره‌ها، به مرکز تصاویر جذب شده و به جزئیاتی مانند تضاد و رنگ توجه می‌کنند.

دانشمندان می‌گویند، این یافته‌ها تا حدی می‌تواند مشکلات این گونه افراد را در معاشرت و برقراری ارتباط و همچنین علائق محدود و رفتار مکررشان توضیح دهد.

این تحقیق به بررسی چگونگی درک جهان در مغز مبتلایان به اختلالات طیف اوتیسم پرداخته و به طور خاص، نظریه‌های قدیمی در مورد این بیماری از جمله این باور را که مبتلایان به اوتیسم نمی‌توانند چهره را تشخیص دهند، آزمایش کرده است.

محققان 700 تصویر را به 39 نفر نشان دادند. 29 نفر از شرکت کنندگان، مبتلایان اوتیسمی با عملکرد بالا 19 نفر دیگر در گروه کنترل و سالم بودند. این دو گروه از لحاظ سن، نژاد، جنسیت، سطح تحصیلات و بهره هوشی با هم برابر بودند.

هر شرکت‌کننده برای سه ثانیه به هر تصویر نگاه می‌کرد و یک دستگاه ردیابی چشم به ثبت الگوهای تمرکز آن‌ها بر روی اجسامی که در هر تصویر به نمایش درآمده بود، می‌پرداخت.

این تصاویر برخلاف تصاویر انتزاعی اجسام منفرد یا چهره که معمولا در پژوهش‌های پیشین بکار می‌رفتند، شامل ترکیبی بیش از 5500 شیء بود. این اشیا شامل مردم، درختان، اسباب خانه و همچنین موارد کمتر متعارف مانند چاقو و شعله آتش بودند که در محیط‌های طبیعی به تقلید از صحنه‌های روزانه به نمایش در می‌آمدند.

پژوهش جدید با نمایش این که مبتلایان به اوتیسم کمتر به چهره توجه نشان می‌دهد، از یافته‌های قبلی پشتیبانی کرده است.

این یافته‌ها همچنین نشان دادند که مبتلایان به شدت به مرکز تصاویر جذب می‌شدند و این امر ارتباطی به اشیای موجود در آن نداشت.

همچنین این افراد به جای تمرکز به چهره، بیشتر بر اجسامی متمرکز می‌شدند که چشمگیرتر بوده و برای مثال دارای تفاوت در رنگ و کنتراست بودند.

برای مثال، یک تصویر به نمایش دو نفر در حال گفت‌وگو می‌پرداخت که یکی از آن‌ها رو به دوربین و دیگری، پشت به دوربین بود.

گروه کنترل بیشتر بر چهره‌های محسوس تمرکز داشتند، در حالی که مبتلایان به اوتیسم به طور مساوی بر چهره‌ها و تصویر پشت سر هر فرد توجه می‌کردند.

گام بعدی محققان بررسی این امر است که همه افراد مبتلا به اختلالات طیف اوتیسم این الگو مشابه را نشان می‌دهند یا خیر.