در این جلسه مصطفی احمدی کارگردان ، پوریا ذوالفقاری منتقد میهمان ، بهرام دهقانی تدوینگر ، بهرام بدخشانی فیلم بردار و نازنین فراهانی بازیگر ، حضور داشتند و ضمن صحبت درباره فیلم نزدیکتر به پاسخ گویی به پرسش های حاضران پرداختند.

آدم متوسطی هستم، فیلم متوسط می سازم و فیلم های متوسط کارگردانان را بیشتر دوست دارم

کارگردان فیلم نزدیکتر در مورد چگونگی ساخته شدن این فیلم گفت: من فکر می کنم برای هر کارگردانی بهترین کار این است که فیلم سازی را با پرداختن به موضوعات و مسائلی که می شناسد شروع کند. در طی تمام این سالهایی که به عنوان دستیار کارگردان حرفه ای در سینمای ایران مشغول به کار بودم با خودم فکر می کردم که روزی راجع به این آدم ها فیلم خواهم ساخت. قصه ای در ذهن داشتم که در باره آدم هایی بود که برای من عزیز بودند و نیت من این بود که درباره این آدم ها حرف زده شود. البته پس از ساخته شدن فیلم با خودم به این نتیجه رسیدم که کاش این داستان را به عنوان فیلم سوم یا چهارم خودم می ساختم.

وی افزود: این آدم ها تعریف و جایگاه ویژه ای در زندگی من داشته اند اما از آنجایی که در نوشتن آدم تنبلی هستم دائم نگارش فیلم نامه را به تعویق می انداختم. تا اینکه در نهایت روزی با خانم هستی بشروتنی درباره این طرح صحبت کردم و ایشان پس از حدود 20 روزی طرحی کامل به من تحویل دادند و این آغازی شد بر نگارش کامل فیلم نامه که چندین ماه به طول انجامید. اما هر دوی ما با تکمیل شدن فیلم نامه به این نتیجه رسیدیم که از افرادی دیگری نیز کمک بگیریم. بنابراین از آقای توکلی خواهش کردیم که در کار نگارش فیلم نامه با ما همکاری داشته باشند و او نیز خواهش ما را پذیرفت. من به فیلم نامه خانم بشروتنی احترام می گذارم اما کاری که آقای توکلی با این فیلم نامه کرد این بود که فرم فیلم نامه را به لحاظ تکنیکی نه محتوایی ارتقاء داد .

برنامه ریز فیلم صداها افزود : من و خانم بشروتنی دائما به اتفاقات نمایشی رجوع می کردیم و راجع به آنها حرف می زدیم تا ذهن هایمان را به هم نزدیکتر کنیم. من آدم متوسط هستم و فیلم متوسط می سازم و عاشق فیلم های متوسط فیلم سازها هستم و آنقدر که فیلم های متوسط انها را دوست دارم فیلم های شاخص شان را نمی فهمم. بنابراین علاقه داشتم که در فیلم به حالت نمایشی نزدیک شوم. تفاوت تکنیکال این فیلم با فیلم های آقای توکلی این است که در فیلم های ایشان اتفاقی در گذشته پیش آمده است و اثرات آن امروز نمایان شده است اما در فیلم ما اتفاقی که در گذشته افتاده یک اتفاق عینی نیست ، بلکه یک اتفاق ذاتی و حسی است .

برنامه ریز فیلم قصه ها گفت: اثرات حضور یک فرد معتاد در خانواده متاسفانه برای ما بسیار آشناست و بنابراین از توضیح دادن خیلی چیزها به مخاطب معاف شدیم. ما در فیلم راجع به کلیت حرف می زنیم. این نظر شخصی من در فیلم سازی است که اولا به سنت های نمایشی وفادار باشیم و دوم اینکه خیلی ارجاعات رئالیستی به اجتماع نداشته باشیم. من اصرار دارم که در این فیلم به دنبال لایه های پنهان نباشید و مانند یک ملودرام به تماشای آن بنشینید. من نباید بگویم که فیلم می خواست چه بگوید بلکه این وظیفه منتقدان و مخاطبان است که اگر لایه ای در فیلم وجود دارد آن را پیدا کرده و بیرون بکشند. با این وجود که من لمسی از این آدم ها داشته ام اما واقعیت این است که مرگ بر واقعیت. واقعیت چیست ، ما می خواهیم بحث نمایشی داشته باشیم. حالا اگر مخاطب مواجه های با یک موضوع اجتماعی نداشته باشد ما می توانیم براساس مبانی و نشانه ها تماشاگر را با این موضوع مواجه کنیم.

وی ادامه داد: نظر شخصی من این است که سینما قرار نیست همه چیز را آماده تحویل مخاطب بدهد ، بنابراین از فیلم نامه نویس و بازیگرانم خواستم تا این ریسک را انجام دهیم و و همه چیز را در فیلم نشان ندهیم. به نظر من ارزش کار بازیگران زمانی نمایان می شود که هنگام بازی به بازیگر مقابل فضا برای دیده شدن می دهند و بازی های ریز و درونی انجام می دهند.

این کارگردان در مورد نقش آقای بهرام دهقانی تدوینگر فیلم نیز گفت : ایشان علاوه بر تدوینگر نقش مشاور را هم در فیلم ایفا می کنند و همواره از خود اثری در فیلم به جا می گذارند. از آنجایی که ایشان با پروژه ها و فیلم های مختلف کار می کنند و مطالعات گسترده ای نیز انجام می دهند این توانایی را دارند که مشاوره های تخصصی را در فیلم ارائه نمایند. این فیلم همزمان با فیلم برداری تدوین هم می شد که ایشان اشکالات کار را به ما گوشزد می نمودند. هم آقای بهرام دهقانی و هم آقای بهرام بدخشانی فیلم بردار از اولین نسخه های نگارش فیلم نامه ما را همراهی کردند و درجریان کار بودند.

نقطه جذابیت فیلم پایبندی آن به سنت های نمایشی است

پوریا ذوالفقاری منتقد میهمان این جلسه در خصوص این فیلم گفت: جذابیت این فیلم برای من ریشه داشتن آن در سنت های نمایشی است . این شب نشینی و دور هم جمع شدن و بعد آمدن آدمی از بیرون تا نگفته ها گفته شود و کینه ها به زبان بیاید و یک تلنگری به این جمع بزند و پس از آن اتفاقات مانند دومینو پشت سر هم جریان پیدا کنند ، یک سنت نمایشی است . از این سنت نمایشی در سینمای ایران کم استفاده شده است .

وی گفت : کارگردان فیلم هوشمندانه چندین کار را به درستی انجام داده است ، یکی اینکه وقتی نمی توانسته نوشتن فیلم نامه را انجام دهد آن را به فرد دیگری واگذار کرده و سعی داشته تا از توانایی های افراد حرفه ای استفاده کند و دوم اینکه از آدم ها و اتفاقاتی که با آن آشنایی داشته کار فیلم سازی خود را شروع کرده و سوم اینکه پس از سالها دستیاری و تلاش در سطح حرفه ای سینما به سراغ فیلم سازی آمده است . پیمودن این مسیر درست باعث شده تا ما فیلمی مواجه باشیم که همه چیز آن درست است و یک فیلم اول خوب به حساب می آید.

وی افزود : درباره تک لوکیشن بودن فیلم نیز بگویم که اهمیت لوکیشن و تشخص داشتن فضا در فیلم مهم است و پس از اینکه فیلم های شکست خورده زیادی بعد از فیلم درباره الی در ایران به صورت تک لوکیشن ساخته شده است ، خوشبختانه این فیلم توانسته خود را از زیر سایه فیلم درباره الی بیرون بکشد. تک لوکیشن بودن در فیلم خودش معنا دارد. در اینگونه کار مشورت گرفتن از تدوینگر و فیلم بردار پیش از آغاز کار بسیار مهم است .

وی در خصوص بازیگری در ایران نیز گفت : متاسفانه وقتی یک بازیگر اکت های بیرونی زیادی دارد توسط مطبوعات دیده می شود اما این درست نیست. در سینمای ایران خیلی دیر متوجه توانایی ها و قابلیت های بازیگران می شویم و این به دلیل عوام زدگی و نگاه عوامانه ای است که مطبوعات ما دارند. خوشحالم که بازی خانم نازنین فراهانی بالاخره در این فیلم دیده شد.

از مطبوعات انتظار دارم نگاه ریزبین تر و حرفه ای تری به مقوله بازیگری داشته باشند

نازنین فراهانی بازیگر نقش رعنا در فیلم «نزدیکتر» گفت : من سالها بعد از ساخته شدن فیلم صداها منتظر بودم که روزی آقای احمدی فیلم بسازد و من با ایشان همکاری داشته باشم. اینکه چگونه با نقش ارتباط برقرار می کنم برای من یک مساله درونی و شخصی است و همواره سعی می کنم نقشی را که می خواهم بازی کنم بشناسم و از توضیح دادن راجع به آن ناتوان هستم.

وی گفت : ایفای نقش های درونی تر به نظر من کار سخت تری است تا نقش هایی که عصبی هستند و سرو صدا دارند و .. من این عدم توجه به ایفای نقش های درونی تر را از کم لطفی مطبوعات می دانم. همواره بازی هایی که بیرونی و پر سروصدا بوده مورد توجه بوده است . اما توقع من از مطبوعات و منتقدان این است که جور دیگری به بازیگری نگاه کنند و منتظر نباشند تا من یک اکت بیرونی انجام دهم تا دیده شوم. این گلایه من است که مطبوعاتی ها هم مثل مردم عادی انتظار دارند تا اکت بیرونی داشته باشی تا دیده شوی .

فضای فیلم به واسطه حضور مادر گرم است

بهرام بدخشانی فیلم بردار فیلم نزدیکتر گفت : از ابتدای 23 سالی که آقای احمدی به عنوان دستیار در سینمای ایران حضور پیدا کرد با او همکاری داشته ام و خوشحالم که به سینمای ایران یک کارگردان تکنیکی دیگر اضافه شد. و ناراحتم از اینکه سینمای ایران یک دستیار حرفه ای را از دست داد زیرا ما که سر صحنه کار می کنیم متوجه می شویم که حضور یک دستیار حرفه ای و خوب چقدر ارزشمند است .

وی در خصوص فضای فیلم نیز گفت : داستان فیلم که روان پیش می رود و قصه از جایی شروع شده و در جایی دیگر پایان می یابد. اما در مورد فضای فیلم باید بگویم که قسمت ابتدایی فیلم که بیرون از خانه است فضایی تیره و تار دارد اما قسمت دوم فیلم که در خانه است به واسطه حضور مادر گرم و روشن است . به محض ورود به خانه آرامشی بر فیلم حکم فرما می شود . ما طبق صحبت هایمان بنا را بر این گذاشتیم تا هرجا که مادر هست فضا گرم و صمیمی باشد زیرا مادر در تمام دنیا گرمای جهان است .

جهان این فیلم متعلق به مصطفی احمدی است.

بهرام دهقانی تدوینگر این فیلم نیز گفت : درباره ارتباط این فیلم با فیلم های آقای توکلی باید بگویم که جهان این فیلم متعلق به آقای احمدی است و آقای توکلی به واسطه توانایی که دارد برای کمک به کار انتخاب شده است و کاری را که احمدی خواسته انجام داده است و استراکچر موجود را بازنویسی کرده است . این فیلم باید مستقل از آقای توکلی دیده شود نباید زیر سایه ایشان قرار گیرد. و نظر شخصی من در مورد فیلم این است که بازی ها به خوبی انجام شده و فکر می کنم اگر روی روز دوم فیلم که آش پشت پا پخته می شود بیشتر کار می شد و این دور هم جمع شدن کمی پیچیده تر می شد و به آسانی اتفاق نمی افتاد خیلی بهتر بود.

جلسه نقد و بررسی این فیلم با انجام پرسش و پاسخ میان عوامل و مخاطبان ادامه پیدا کرده و خاتمه یافت.

تماشاخانه