هزار شهر ایران محروم از سینما/ آیا مردم این شهرها به سینما علاقه‎ای ندارند؟

عصرایران؛ رضامیرمحرابی - رقم فروش اکران نوروزی سال 1395 سینمای ایران در حالی به مرز 20 میلیارد تومان نزدیک می شود که این عدد فارغ از توجه به افزایش قیمت بلیت سینماها در دوره جدید اکران، رکورد جدیدی در میزان استقبال مردمی از سرگرمی به نام سینما است.

دلایل متعددی برای توجیه استقبال ویژه مردم از سینماها در نوروز 95 وجود دارد که از جمله می توان به حضور چند فیلم مطرح و مهم در این دوره اکران از جمله ابد و یک روز (به عنوان بهترین فیلم جشنواره سی و چهارم فیلم فجر)، بادیگارد (اثر جدید و چالش برانگیز ابراهیم حاتمی کیا)، من سالوادور نیستم (حضور پدیده همچنان موفق رضاعطاران و حواشی دیگر موجود در فیلم و اتفاقاتی که در تبلیغات آن رخ داد)، پنجاه کیلو آلبالو (یک کمدی متفاوت و پربازیگر) و...اشاره کرد.

از دیگر دلایل استقبال مردم از این دوره اکران فیلم های نوروزی می توان به تبلیغات کم نظیر شبکه های ماهواره ای برای برخی از این فیلم ها اشاره کرد که باعث شد مردمی هم که تاکنون سینما را در سبد مصرفی خانواده خود جا نداده بودند یا سالی نهایتا یک الی دو بار به سینما می رفتند در این ایام نیز برای اوقات فراغت خود و خانواده هایشان به سینما مراجعه کنند. نوروز و شروع بهار نیز در ذات خود نوعی امیدواری و نشاط را به همراه دارد به همین دلیل هر ساله یکی از مهمترین و پرمخاطب ترین دوره های اکران سینماها همین دوره اکران نوروزی است.


از بررسی دیگر دلایل استقبال مردم از سینماها در اکران نوروزی صرف نظر می کنیم اما نکته ای که در این بخش قابل بررسی و مدنظر است این است که این میزان فروش در چند سینما و چند شهر کشور به دست آمده و آیا تاکنون دقت شده که چه تعداد از مردم کشورمان محروم از نعمتی به نام سینما هستند؟

طبق آمار بیش از 200 سینما در کشور وجود دارد که شامل بیش از 300 سالن در 60 شهر است. بیش از 1000 شهر کشور فاقد سالن سینما هستند و توزیع 300 سالن در 60 شهر به هیچ عنوان معرف توزیع عادلانه امکانات فرهنگی در کشور نیست.

سینما به عنوان یکی از مهمترین سرگرمی های مردم  به عنوان یک کالای فرهنگی پرطرفدار همواره مورد اعتنای مردم و از جهاتی هم مورد اعتنای سیاستمداران بوده است. در بیشتر کشورهای دنیا که حتی هنر صنعتی به نام سینما ندارند سالن های سینما میزبان مردم هستند و آنها برای دیدن فیلم سینمایی به سالن ها می روند اما در ایران که به اعتراف بسیاری، یکی از کشورهای قابل اعتنا در زمینه تولید فیلم سینمایی در دنیا است و همواره در فستیوال های معتبر بین المللی عرض اندام کرده است حال باید شاهد بود که بیش از هزار شهر این کشور محروم از نعمت سینما باشد و برای توجیه نساختن سالن سینما گفته می شود که مردم استقبال نمی کنند و همین سالن های موجود هم خالی از جمعیت هستند. آیا این توجیه و بهانه ی درستی است؟

در هزار شهری که در کشور محروم از سینما هستند آیا تاکنون بررسی شده است که چه تعداد سرگرمی جایگزین و محیط فرهنگی که جوانان و خانواده ها اوقات فراغت خود را درآنجا بگذرانند وجود دارد؟ آیا بررسی شده است که در این هزار شهر میزان جرم و جنایت و عقب ماندگی فرهنگی ناشی از فقدان مراکز فرهنگی چون سینماها چقدر است؟ آیا بستری فراهم شده است که بخش خصوصی برای سرمایه گذاری در این شهرها و گشایش مجتمع های تجاری که در دل خود سالن سینما نیز داشته باشد (مانند پردیس های سینمایی مهم پایتخت و شهرهایی چون مشهد و...) جذب شود؟

سازمان سینمایی به عنوان متولی دولتی سینما باید آستین ها را بالا زده و اقداماتی اساسی برای این مهم و ایجاد محیط فرهنگی سالم به نام سینما برای مردم شهرهای محروم از سینما تا حد امکان انجام دهد. حجت الله ایوبی رییس سازمان سینمایی چند روز پیش گفته بود: « درحال حاضر ۱۰۰۰ شهر بی سینما داریم و در ۲ سال گذشته ۱۰۰ پرده سینما اضافه کردیم و ۱۰۰ سالن هم در دست ساخت است که با حضور بخش خصوصی این روند بسیار امیدوارکننده است اما باید باور کنیم که مردم و خانواده ها به سینما اعتماد کردند و سینما یک مدرسه است و باید نهضت سینماسازی راه بیاندازیم. طرح دیگری هم آماده کردیم که قرار است آن را از استان های محروم آغاز کنیم سینماهای سیار با نام «سینما سلام» است که به زودی این نوع سینماها را افتتاح خواهیم کرد تا به مطالبات مردم پاسخ دهیم.  سالن های فراوانی در کشور داریم که می توانیم آنها را احیا کنیم و ۲۰۰ مجتمع فرهنگی نیز آماده داریم اما تجهیز آنها و تبدیلشان به سینما مشکل را حل نمی کند زیرا اداره آنها کار سختی است و ما باید سالن هایی که این امکان را دارند که به ناوگان سینمایی بپیوندند، آغاز کنیم.»

شاید گفته شود در جامعه ای که مردمش مشکلات اقتصادی دارند دیگر به سرگرمی چون سینما چه نیازی است اما این تصور غلط باید از ذهن همگان پاک شود که تنها دلیل مردم برای عدم استقبال از سینما وضعیت معیشت آنها است. البته که یکی از مهمترین دلایل کم رونقی سینماها در سال های اخیر (به جز وجود فیلم های ضعیف)، اوضاع معیشت مردم و شاید گرانی بلیت سینماها بوده است اما می توان با تعیین شناور قیمت ها و در نظر گرفتن تخفیف هایی با توجه به شهر و مکان و زمان نمایش فیلم از جمله نیمه بها کردن سانس های صبح و یک روز در هفته این انگیزه  را در دیگر علاقه مندان که مشکل اقتصادی برای استفاده از سینما دارند ایجاد کرد. شبیه همین اقدامات را نیز می توان در دیگر زمینه های فرهنگی چون کتاب و ...انجام داد تا بیش از پیش سبد مصرفی خانواده ها رنگ و بوی فرهنگی به خود بگیرد.