از عوامل خطرآفرین اصلی ابتلا به صرع

بیماری صرع یک اختلال مغزی است، که شامل تشنج های عود کننده و خود به خودی می شود. صرع چهارمین اختلال عصبی شایع و یکی از شایع‌ترین بیماری ها در سراسر جهان است، که تقریبا 65 میلیون نفر را تحت تاثیر قرار می دهد.

به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "اکتیو بیت"، متاسفانه دلیل شناخته شده ای برای صرع وجود ندارد. با این وجود، برخی عوامل خطرآفرین می توانند احتمال ابتلا به این شرایط را افزایش دهند که در ادامه با برخی از آنها بیشتر آشنا می شویم.

سابقه خانوادگی

سابقه خانوادگی ابتلا به صرع می تواند گاهی اوقات احتمال ابتلای فرد به این شرایط را افزایش دهد. اما این مساله به نوع صرعی که اقوام شما مبتلا بوده اند نیز بستگی دارد.

برخی انواع صرع دوران کودکی ممکن است از والدین به فرزند منتقل شود، که از آن جمله می توان به صرع کودکی موضعی خوش‌خیم، صرع غیابی کودکی، و صرع میوکلونیک نوجوانی اشاره کرد. این در شرایطی است که سرع ناشی از آسیب دیدگی سر یا سکته مغزی احتمال کمتری دارد از والدین به فرزند منتقل شود.

آسیب دیدگی جدی سر

آسیب دیدگی های جدی سر مانند آنهایی که به جمجمه آسیب می رسانند و فرد فراموشی یا از دست دادن بلند مدت هوشیاری را تجربه می کند، از عوامل خطرآفرین اصلی برای ابتلا به صرع محسوب می شوند.

تشنج هایی که ممکن است بلافاصله پس از آسیب دیدگی رخ دهند به عنوان تشنج های اولیه پس از سانحه شناخته می شوند. این در شرایطی است که در موارد دیگر ممکن است تشنج ها سال ها پس از وقوع سانحه شکل بگیرند، اما به طور معمول بیشتر از دو سال طول نمی کشد.

سکته مغزی

سکته مغزی به واسطه مسدود شدن شریان ها به نام سکته مغزی ایسکمیک شناخته می شود، یکی دیگر از شرایط سلامت مرتبط با افزایش احتمال ابتلا به صرع محسوب می شود. سکته مغزی موجب آسیب دیدگی مغز می شود، که تشکیل بافت زخمی را در پی دارد، که می تواند فعالیت الکتریکی مغز را مختل کرده و موجب شکل گیری تشنج شود.   

خطر تشنج پس از سکته مغزی طی 30 روز نخست پس از سکته در بالاترین میزان خود قرار دارد و تقریبا پنج درصد افراد طی چند هفته پس از سکته مغزی تشنج خواهند داشت.

سموم

طیف گسترده ای از سموم می توانند خطر ابتلا به صرع را افزایش دهند. به عنوان مثال، برخی داروهای تجویزی در نتیجه قطع مصرف یا استفاده بیش از اندازه ممکن است موجب تشنج شوند. از جمله این داروها می توان به داروهای ضد افسردگی، آرام بخش های مورد استفاده برای بیماران روانی، دوزهای بالای پنی سیلین، و لیتیوم اشاره کرد.

استفاده از مواد مخدر مانند کوکائین، هروئین، و آمفتامین ها نیز می تواند موجب تشنج شود. کنار گذاشتن الکل پس از یک میگساری و سموم زیست محیطی مانند مونوکسید کربن و سرب نیز می توانند زمینه ساز تشنج شوند.

اختلالات انحطاطی

برخی اختلالات مغزی انحطاطی نیز می توانند به صرع منجر شوند، که از آن جمله می توان به بیماری آلزایمر، بیماری کروتزفلد-جاکوب، نوروفیبروماتوز، فنیل کتونوری، توبروز اسکلروزیس، سندرم استورج-وبر، و بیماری تِی-ساکس اشاره کرد.

در افراد مبتلا به بیماری آلزایمر، تشنج ها به طور معمول در مراحل پایانی بیماری رخ می دهند، و بنابر ارزیابی های صورت گرفته 10 تا 22 درصد افراد مبتلا به بیماری را تحت تاثیر قرار می دهند.

اختلالات متابولیک

یکی دیگر از عوامل خطرآفرین صرع اختلالات یا بیماری هایی هستند که مواد متابولیکی بدن را تغییر می دهند. این می تواند شامل عدم تعادل های الکترولیتی ناشی از تغییرات در سطوح سدیم، کلسیم، یا منیزیم شود.

هیپوگلیسمی (قند خون پایین) و هایپرگلیسمی (قند خون بالا) نیز ممکن است موجب تشنج شوند، همان گونه که هیپوکسی، کمبود اکسیژن ارسالی به مغز، می تواند موجب این شرایط شود.

عوامل خطرآفرین دیگر

عفونت های مغزی یا سیستم عصبی - از قبیل آبسه، مننژیت، یا آنسفالیت - نیز خطر صرع را افزایش می دهند، و تومورهای مغزی و رگ های خونی غیر طبیعی در مغز از دیگر عوامل خطرآفرین محسوب می شوند.

مسائل مربوط به رشد، مانند نوزادانی که کوچکتر از اندازه طبیعی متولد می شوند یا وجود بخش های غیرطبیعی در مغزهای آنها ممکن است به شکل گیری صرع منجر شوند. اگرچه نادر است، اما تشنج های مرتبط با تب که به واسطه تب بالا شکل می گیرند و می توانند در کودکان از زمان تولد تا سن پنج سالگی رخ دهند نیز می توانند به صرع منجر شوند.

تماشاخانه

بیمارستان‌های ویران در بیروت با فرشتگانی که تا پای جان برای سلامت ایستاده‌اند (فیلم)

موسیقی کلاسیک هنوز زنده است / کشف اتفاقی آثار جدیدی از بهترین آهنگسازان جهان (فیلم)

فیلم های دیگر